نگاهي بر زندگي،آثار و احوال شاعر نابيناي خراسان، رودكي سمرقندي

درباره چند تن از بزرگان سخن ايران دشواري بسياري است كه از نام، نسب، تاريخ ولادت، درگذشت و جزئيات ديگر زندگي شان صحبت كرد؛ زيرا شهرت و انتشار آثارشان چنان در ميان مردم ايران و جهان درگرفته است كه به جزئيات درباره آنها اهميّت نداده اند. در حقيقت شهرت و زبان آوري رودكي زندگي او را تحت تأثير قرار داده است. چنانكه درباره فردوسي نيز هنوز مجهولات فراوان در پيش داريم. شعر در عرف منطقي ،كلامي مخييل است. در اشعار قرن 3 تا 5 هماهنگي تصويرها و عناصر خيال شاعرانه بسيار قابل ملاحظه است. شعر رودكي نيز از ذهن او و طبيعت محسوس و مادي كمك مي گيرد و به شكلي تأثيرگذار بر مخاطب بيان مي شود. در اشعار رودكي با باور به ناپايداري و بي وفايي جهان، انديشه غنيمت شمردن فرصت، شادي، شادخواري و مرثيه اي دردناك روبه رو مي شويم. قديم ترين شعر مكتوب دري در نيمه اوّل قرن سوم هجري در خراسان ساخته شد و نخستين شاعراني كه نام آنان در مآخذ تاريخي آمده است، حنظله باد غيسي، محمود وراق هروي، محمدبن وصيف سگزي، پيروز مشرقي، بوسليك گرگاني، ... و رودكي سمرقندي هستند. نخستين سرايندگان شعر فارسي به روزگار طاهريان و صفاريان ظهور كرده اند، اما رودكي سمرقندي بعد از آنها در روزگار سامانيان زبان پارسي را به اوج رسانيد او توانست زبان دري را از سيطره زبان عربي بيرون بياورد كه پايه اي محكم در شعر زبان پارسي بنا نهد. نگارنده با مطالعه در زندگي، آثار و احوال اين بزرگ شاعر به شناخت هر چه بيشتر و بهتر او، آثار و روزگارش مي پردازد.