كاركردهاي نيايش در منظومۀ هنري عطار

حمد و سپاس خداوند و راز و نياز با وي، ازجمله سنت هاي معمول در اغلب شاهكارهاي زبان فارسي است. از جملۀ اين آثار، مثنوي هاي ارزشمند عطار نيشابوري است كه سرشار از نيايش هايي زيبا، شورانگيز و البته هدفمند است كه روح معنويت و ايمان را در كالبد مخاطبان خويش زنده مي كند و برخي از تعاليم ارزشمند خويش را پنهان و آشكارا به ايشان مي آموزد. از اين رو، اين پژوهش به شيوۀ تحليل محتواي كيفي به بررسي نيايش هاي عطار مي پردازد. از رهاورد اين تحليل ها دريافته مي شود كه از جمله كاركردهاي مهم دعا در مثنوي هاي عطار، القاي اميد به زندگي در اين جهان است كه در پرتو دركي ژرف از عشق به خداوند طرح مي شود. همچنين دوري از سرگرداني و پوچي و ترسيم چشم اندازي زيبا از جهان باقي كه پاسخي آشكار به نياز جاودانگي و كمال طلبي روح انسان است.