بررسي و تحليل «انتقاد و اعتراض» در اشعار شاعران پايداري (مقاومت) (با تكيه بر اشعار ملك‌الشعراي بهار)

تأمّل و تحقيق در حوزة شعر و ادبيات پايداري و تبيين ابعاد گوناگون دفاع مقدّس ملّت ايران با بهره‌گيري از زبان گوياي هنر (به‌خصوص ادبيات) يكي از ضرورت‌هاي انكارناپذيري است كه متأسفانه تا به امروز آن‌گونه كه درخور اين ر‌ُخداد عظيم تاريخي است، مورد توجه جد‌ّي‌‌ِ هنرمندان و اصحاب قلم قرار نگرفته است؛ بازتاب مسائل اجتماعي و سياسي يكي از موضوعات رايج در ادبيات پايداري است. مهم‌ترين موضوعات منعكس شده در اشعار شاعران عرصه مقاومت، افكار آزادي‌خواهانه و قانون‌خواهي، مبارزه با استبداد، وطن‌پرستي، بيداري مردم و برانگيختن احساسات ملي و ميهني، ترويج آزادي‌هاي فردي و اجتماعي، انتقاد و اعتراض از نابساماني‌ها و تغيير و تحول بنياني از طريق بيداري بود. در اين پژوهش، ضمن تعريف ادبيات پايداري، ويژگي‌ها و شاخص‌هاي آن، بيان زمينه‌ها، عوامل پيدايي و رواج ادب مقاومت، به شرح و توضيح مهم‌ترين مؤلفه‌ها و درون‌مايه‌هاي اعتراض، (اعتراض و نكوهش به خدا و ظلم‌پسندي خلق، به نقص ادراك بشري از شناخت خداي يكتا، اعتراض از مردم عوام و جهل و ناداني آنان، اعتراض به مصلحان دروغگو، در نكوهش سرمايه و سرمايه‌داري، كارمندان دولت، نزديكان شاه، اوضاع نابسامان و فقر، دنيا و دنياپرستان و ...)، در اشعار يكي از شاعران عرصه مقاومت، ملك‌الشعراي بهار، پرداخته مي‌شود؛ سپس با ارائه ابياتي به شرح، توضيح و تبيين مفاهيم مذكور در اشعار اين شاعر پرداخته مي‌شود. اين پژوهش بر آن است كه در روند تحقيق، پرسش‌هاي ذيل را پاسخ دهد: ادبيات پايداري چيست؟ جايگاه ادبيات پايداري در اشعار ملك‌الشعراي بهار چگونه است؟ بيشترين شاخص انتقاد و اعتراض در شعر بهار كدام است؟