بررسي ساختارگرايانه ي داستان بيژن و منيژه بر اساس نظريۀ روايت گريماس

يكي از عواملي كه مي تواند زيبايي يك متن ادبي را افزايش دهد، فهم هاي گوناگوني است كه از خوانش متن براي خواننده پديد مي آيد. مطالعۀ آثار كلاسيك به شيوه اي روشمند و بر اساس نظريه هاي ادبي، اين امكان را مهيا مي كند تا خوانندگان ابعاد تازه اي از متن را كشف كنند و از اين طريق متون ادبي در دوره هاي گوناگون طراوت و تازگي خود را حفظ خواهند كرد و تبديل به متن هايي براي همۀ زمان ها خواهند شد.داستان بيژن و منيژه اگر چه در متني حماسي قرار گرفته است، درون مايه اي عاشقانه دارد و مورد توجه پژوهندگان بسياري نيز قرار گرفته است. مقاله ي حاضر از منظر ساختارگرايانه به اين داستان مي پردازد و سعي دارد آن را بر اساس نظريات گريماس از نظر ساختار روايت، الگوهاي كنش و قاعده هاي پيرنگ داستان مورد بررسي قرار دهد كه در نهايت از طريق بررسي روابط متقابل در عملكرد كنشگرها، تقابل هاي گوناگون در متن آشكار شود.