جنبه هاي نمايشي داستان به عيادت رفتن كر برهمسايه ي رنجور خويش

بسياري از داستان ها و تمثيل هايي از متون نظم و نثر فارسي آمده ظرفيت تبديل شدن به نمايشنامه را دارد.ازجمله اين حكايت ها و تمثيل ها،حكايت هاي مثنوي معنوي است مولوي با زيبايي تمام و شناختي كه از شخصيت هايش دارد بخوبي آنان را پرورده و معرفي نموده است از آن جمله داستان به عيادت رفتن كر بر همسايه رنجور خويش كه جلال الدين باز يبايي اصل داستان و شخصيت ها به نمايش درآورده است در اين مقاله جنبه هاي نمايشي اين حكايت از مثنوي را بررسي مي نماييم.در فرهنگ فارسي، واژه‌هاي ديگري همچون كاليو و كلياوه مترادف كر به كار رفته‌ است. كر همواره با كور در شعر مورد توجه شاعران بوده و در مفاهيم كنايي و استعاري هم به كار رفته است؛ مثلاً محارم دربار شاه را گفته‌اند بايد كور و كر باشند، يعني اسرار دربار را منتشر نكنند. كر در اينجا به معناي واقعي نيست و فرد واقعاً قدرت شنوايي دارد، ولي بايد خود را به ناشنوايي بزند. در اجتماع ممكن است كه انسانها نتوانند به دليل بعضي از زمينه هاي ذهني با هم به تفاهم برسند و دليل دريافت نادرست از سخن يكديگر است.در داستان كر و كر سخنان مريض را خوب دريافت نمي كرد و مريض نگراني دروني از كر داشت و اين باعث شده بود كه در اين ملاقات كه در حقيقت براي انجام دوستي وآشتي صورت گرفته بود به دشمني بيشتر ونگراني شديدتري تبديل شود.