بررسي زبان محاوره و زبان عاميانه در اشعار ملك الشعراي بهار

ديوان اشعار ملك الشعراي بهار كه مهم ترين اثر اوست و در زمان حيات او به چاپ نرسيد، حاوي واژه ها و اصطلاحات و تعبيرات عاميانه و محاوره اي فراواني است. او علي رغم آگاهي از تحولات زمان و مقتضيات روزگارش در نوشته ها و آثار خود، با حفظ پاي بندي به آداب و سنن كهن، به همان سبك و زبان و آهنگ گويندگان قديم سخن مي‌گويد. تمايل او به پيوند سبك جديد با اصول كهن موجب شده است تا او انديشه ها و احساسات و حوادث و اتفاقات جديد را در قوالب قديمي بيان كند. كاربرد فراوان عناصر مربوط به زبان عاميانه و محاوره در ديوان اشعار او موجب شده است تا اين اثر به لحاظ دارا بودن شاخصه هاي زبان عاميانه، بسيار مورد توجه باشد. ديوان اشعار او به دليل كاربرد وافر زبان عاميانه در سطوح مختلف زبان، اعم از واژه ها و تركيبات عوامانه و محاوره اي، ضرب المثل ها و كنايه هاي عاميانه و اصطلاحات و واژه هاي جديد و روزمره ي معاصر، قابل اهميت است. پژوهش حاضر به منظور آشنايي با واژه ها و تركيبات و اصطلاحات عاميانه در ديوان اشعار ملك الشعراي بهار با روش توصيفي تحليلي نگاشته شده است.