شاعرانگي روايت ذهني در داستان «زن نويسنده»

برخلاف داستان‌هاي معمول كه وقايع داستان بر پاية اصل مجاورت در كنار يكديگر قرار مي‌گيرند، داستان شاعرانه همچون شعر تمايل به رابطة مشابهت دارد. هرچند در داستان شاعرانه نيز بخشي از رابطه‌ها، به دليل خصوصيت ذاتي داستان بر اصل مجاورت شكل مي‌گيرد، ولي بيش از آنكه وقايع در طول يكديگر باشند، جانشين يكديگر شده و هم‌عرض با هم پيش مي روند؛ درست مثل شعري كه در آن مشبهي به چندين مشبه به تعميم داده شود. روايت ذهني داستان زن نويسنده، اثر محمود گلابدره اي، بستري مناسب براي نويسنده فراهم كرده تا آن را به شيوة يك داستان شاعرانه بازگو كند. در اين داستان، آن‌قدر ماجرا وجود ندارد كه بتوان به شكلي منظم و بر مبناي رابطه‌اي علت و معلولي، به فرجامي واضح و قطعي رسيد؛ بلكه همچون شعر روايي غيرداستان گويي است كه مدام و در دايره‌هايي تنگ‌تر، به دور هستة موضوعي خود مي گردد. هدف اين پژوهش، بررسي ساختار شاعرانة داستان زن نويسنده بر اساس روايت آن و برداشت خواننده است و مي كوشد با تحليل روايت ذهني اين داستان، چهارچوب شاعرانة آن را به تصوير بكشد. اين پژوهش به روش توصيفي- تحليلي انجام گرفته و براي گردآوري اطلاعات از روش كتابخانه اي بهره برده شده است.