بررسي تطبيقي نوستالژي در شعر نيمايوشيج و عبدالوهاب بياتي

نوستالژي اصطلاحي است كه از روان شناسي وارد ادبيات گشته و به معناي غم و اندوه و حسرتي است كه فرد به هنگام رجوع به گذشته و يادآوري خاطرات لذت بخش خويش، دچار آن مي گردد. نيما يوشيج و عبدالوهاب بياتي، به عنوان دو شاعر پرآوازه ي ادبيات معاصر فارسي و عربي و پرچمدار مكتب ادبي رمانتيسم، با توجه به شرايط فردي و اجتماعي عصر خويش و گريز از آن، با يادآوري خاطرات گذشته فضايي سرشار از غصه، حسرت، دلتنگي و نوستالژي را در شعرشان به تصوير كشيده اند. پژوهش پيش رو كه با تكيه بر روش توصيفي- تحليلي و با رويكرد تطبيقي صورت مي پذيرد، سعي دارد به بررسي تطبيقي مضامين نوستالژي در شعر دو شاعر بپردازد. پژوهشگر ابتدا به تبيين مفهوم نوستالژي و همچنين مختصري از زندگينامه ي نيما يوشيج و بياتي پرداخته و در ادامه مؤلفه هاي نوستالژي در شعر دو شاعر را بررسي كرده است. مهم ترين دستاورد پژوهش آن است كه اين دو شاعر در مضامين نوستالژيكي، دوران كودكي، غم غربت و دوري از معشوق اشتراك دارند با اين تفاوت كه در بيان برخي مسايل تفاوت هايي در انديشه و كلام اين دو شاعر ديده مي شود.