بررسي تطبيقي عناصر داستان درداستان دعوت و تسبيح هوشنگ مرادي كرماني و داستان تاثير رواني دوا و خاله مليتونا الويرا ليندو

اين مقاله تلاشي است در جهت بررسي تطبيقي عناصر داستان در قصه هاي مجيد نوشته هوشنگ مرادي كرماني با قصه ي مانوليتو اثر الويرا ليندو. هوشنگ مرادي كرماني و الويرا ليندو با نوشتن داستان هايي با پيرنگ قوي كه البته تفاوت هايي بين پيرنگ هر دو داستان وجود دارد (پيرنگ در قصه هاي مجيد ساده، باز و بدون پيچيدگي است ؛اما پيرنگ در قصه ي مانوليتو غير خطي، بسته و پيچيدگي روايي دارد) و به كمك شخصيت پردازي و انتخاب زاويه ديد مناسب براي بيان داستان ها، به مخاطب امكان لذت بردن از داستان را مي دهد و خواننده با اشتياق و علاقه ي فراوان، حوادث داستان را دنبال مي كند. در هر دو داستان، شخصيت اصلي داستان كه همان «مجيد» و «مانوليتو» است حوادث داستان را پيش برده است. اكثر شخصيت هاي فرعي داستان ها شخصيتي ايستا مي باشند. تمامي داستان هاي هر دو كتاب، از زاويه ديد اول شخص، روايت شده است و نويسنده در قالب شخصيت اصلي داستان، اعمال و رفتار و گفتار شخصيت-ها را براي خواننده روايت كرده است. درون مايه در داستان هاي مجيد، به شيوه ي غيرمستقيم، نكات تربيتي، اخلاقي و اجتماعي را به خواننده منتقل مي كند و هدف نويسنده از بيان اين گونه مسائل، ذكر معضلات و مشكلات جامعه و زندگي مردم فقير مي باشد اما در قصه ي مانوليتو درون مايه داستان ها بيشتر در مورد شيطنت و بازيگوشي كودكان است. لحن در هر دو اثر در قالب طنز پديدار مي شود. اين طنز زباني و كنش هاي طنزآميز با ويژگي هاي شخصيت اصلي داستان ها تناسب دارد. به طور كلي تمام عناصر داستاني، با روال منطقي در داستان جاي گرفته اند كه روي هم رفته داستاني شيرين، خواندني و تاثيرگذار را پيش روي خواننده قرار داده است.