بررسي تطبيقي مضامين و بن‌مايه‌هاي ادبيات پايداري در شعر بهار و خليل مطران

ادبيات پايداري يكي از انواع مهم ادبي است كه به دليل برخورداري از مضامين و بن‌مايه‌هاي مشترك در ادبيات ملت‌هاي ستمديده و رنج كشيده، زمينه مناسبي براي بررسي‌هاي تطبيقي به شمار مي‌آيد. ادبيات ايران و عرب در دو سده اخير به سبب سلطه استعمارگران و متجاوزان خارجي در برگيرنده‌ي بسياري از مضامين اين مقوله مهم ادبي است. ايرانِ عصر مشروطه و مصرِ قرن نوزدهم به سبب موقعيت سياسي و جغرافيايي ويژه خود در شرايط اجتماعي و سياسي مشابهي به سر مي‌بردند؛ اين شرايط سياسي و اجتماعي يكسان سبب گرديد تا مضامين مشابهي در آثار شاعران هم عصر دو سرزمين شكل گيرد. اين مقاله سعي دارد تا با بررسي مضامين ادبيات پايداري در آثار دو تن از شاعران ايران و مصر كه سهم مهمي در روند شكل‌گيري ادبيات پايداري دو ملت دارند، به سؤالات زير پاسخ دهد: 1- ادبيات پايداري در دوره معاصر از چه زماني در ايران و مصر شكل گرفته است؟ 2- چه مضامين مشتركي را مي‌توان در آثار شاعران هم عصر دو ملت يافت؟ 3- آيا شرايط سياسي و اجتماعي مشابه حاكم بر دو جامعه متفاوت، مي‌تواند نتايج ادبي مشابهي را نيز به بار آورد؟