بررسي اسطوره ي پيكرگرداني در رمان بيوه كشي

پيكرگرداني، به معناي تغيير و تبديل شكل ظاهري و يا هويت شخص يا چيزي به مدد نيروهاي ماورايي است. تبديل خدايان به پيكره‌هاي انساني، حيواني، نباتي و جمادي از نمونه‌هاي اوليه‌ي پيكرگرداني در روايت‌هاي اسطوره‌‌اي به شمار مي آيد. به مرور تبديل شخصيت‌هاي انساني به پيكره‌هاي مزبور يا بالعكس، به روايت‌ها راه پيدا مي كنند. روايت‌هاي اسطوره اي اعم از آثار حماسي در ادبيات كلاسيك و رمان معاصر از جمله محمل‌هايي است كه مي‌توان نمونه‌هاي متعددي از پيكرگرداني را در آن مشاهده كرد. رمان بيوه كشي اثر يوسف عليخاني كه در بافتي روستايي و سنتي اتفاق افتاده است، بستر مناسبي را براي بيان انواع باورها ايجاد كرده است؛ مردمان ميلك، مجموعه‌اي از باورها و اعتقادات را فارغ از به چالش كشيدن آن، در جزءجزء زندگي خود به كار مي‌بندند؛ اعتقاد به نيروي نابود‌كننده‌ي اژدرمار اژدر چشمه، تأثير خواب بر زندگي، قرباني كردن انسان براي دفع نيروهاي اهريمني و... از نمونه هاي چنين باورهايي است. در حين مطالعه‌ي بيوه كشي، با پيكرگرداني به عنوان يكي از مفاهيم مبتني بر چنين باورهايي مواجه مي شويم كه در سير حوادث داستان، با نمادهايي چند به نمايش گذاشته شده است. هم سان انگاشته شدن شخصيت اژدر با اژدهاي چشمه، از نمونه ‌هاي برجسته‌ي اسطوره ي پيكرگرداني در رمان بيوه-كشي است. در مقاله‌ي حاضر، نگارندگان تلاش مي كنند تا موضوع پيكرگرداني را در شخصيت ها و كنش‌هاي رمان بيوه‌كشي مورد تجزيه و تحليل قرار دهند. عمده‌ترين محور اين مطالعه مبتني بر هم‌ذات پنداري شخصيت اژدر و اژدرمار اژدر چشمه است.