تصويرگري در شعر باران گلچين گيلاني

مجدالدّين ميرفخرايي «گلچين گيلاني» يكي از شعراي تأثيرگذار در گسترش شعر معاصر فارسي است. وي از نخستين پيروان تفكّر و نظريه نيمايي در دهه هاي 20 و 30 است. در شعر او همواره به زيبائي شعر كودكان در بستر زباني ساده و گويا كه با عاطفه و احساس همراه و فشرده شده، آگاهانه توجّه شده است. اين شاعر معاصر به صورت بارزي تحت‌تأثير اقليم و محيط زيست خويش (گيلان) واقع شده و اين ويژگي به شعر او طراوت و حالت خاصي بخشيده است كه با شعر بسياري از ديگر گويندگان فرق دارد. شعر باران از معروف‌ترين آثار گلچين گيلاني است كه به عنوان نمونه‌اي خوب از شعر نو شهرت يافت و اين نمونه بسيار خوب از رنگ و سرشار از زندگي و اميد و نيز فراواني تصاوير برگرفته از زادگاه شاعر، خود مي تواند نشاني از اقليم‌گرايي وي باشد. اين پژوهش بر آن است تا با كند و كاو در شعر «باران» گلچين گيلاني، موسيقي و وزن، تصويرگري، تأثيرپذيري از اقليم محيطي و نيز عناصر برگرفته از طبيعت را در اين شعر بررسي نمايد.