تيغ ونبريدن؟ نگاهي به شعرپايداري معاصربارويكرد موتيف «خود اتّهامي»

چكيده از موتيف‌هاي قابل تأمّل در شعر پايداري ، عنصر «‌ خود اتّهامي » يا « محاكمات دروني » سرايندگان اشعار اين نوع ادبي است كه به شيوه هاي مختلفي در آثار سخن سرايان – به ويژه شاعران مقاومت معاصر- پرورانده شده است.فجايع ناشي از حوادث عاشورايي، موجد نوعي حزن و اندوه در دل هاي عاشقان مكتب سرخ شهادت شده است كه اين تأسّف و تأثّر گاهي دربارة محتواي فرهنگ عاشورا يعني بازتاب «چه شد؟» وگاهي نيز مربوط به پيام اين حماسه يعني«چه بايد كرد؟» مي باشد. ادب پايداري در سرزمين ما پيوند ناگسستني با قيام كربلا و نهضت جهاني عاشورا دارد؛ بنابراين بحث در هر نوع ادب پايداري بدون عنايت به اين نهضت مفيدفايده نخواهدبود . مظلوميّت امام حسين(ع)، شيعه، اهل بيت،قرآن و ديگر موضوعات عاشورايي و از طرف ديگر عدم مسؤوليّت برخي دينداران متظاهردرقبال همين حوادث تلخ عالم اسلام با عنايت به پيوندهاي عميق آن با فرهنگ عاشورا و نهضت حسيني در شعر معاصر به ويژه شكل مذهبي و پايداري آن جلوة خاصّي پيدا كرده است. برخي از شاعران در اشعار خود حالت نقد نسبت به عزاداري و گرية صرف داشته و گوشه نشيني و تماشاگري شيعه را دليل حقارت مرفّهان مسلمان نما دانسته اند. پيام عاشورا يعني «چه بايد كرد؟» كه سرچشمة هميشه جوشان جويبار شعر مقاومت و پايداري است به شيوه هاي هنرمندانه در اشعار اين طيف از شاعران متعهّد در جامة «خود اتّهامي» يا «محاكمات دروني» ارائه شده است. در اين مقاله سعي شده است با ذكر شواهدي چند از شعر معاصر فارسي به بررسي و نتايج و تأثير آن در تداوم فرهنگ پايداري با الهام از فلسفه عاشورايي سالار آزاد مردان جهان،حضرت سيدالشّدا(ع) پرداخته شود .