بررسي واژگان و ساختمان دستوري شعر معيني كرمانشاهي(اي شمع ها بسوزيد، خورشيد شب)

آن چه به شعر شور و طراوت و زندگي مي دهد يا آن را بي شور و حيات مي كند، دست كم در وهلة اول، زبان است. شاعر براي آفرينش كلام دست بلند، به شكل هاي گونه گون از زبان بهره مي برد تا هم سخنش آنقدر بكر و تازه باشد كه دل را بنوازد و هم آنقدر فرسوده نباشد كه پيامش را قدري نباشد. باستان گرايي در سطح واژگاني و نحوي يكي از شيوه هاي احياي كلام است كه شاعران، بجا و بيجا، فراوان از آن بهره برده اند تا شعرشان به رخوت و سستي گرفتار نشود و جاندار و جاري باشد. معيني كرمانشاهي با تكيه بر اين شيوه گاه توانسته شعرهايي ناب و عميق به فراخناي تاريخ بسرايد و گاه نيز بويژه آن جا كه ساخت و نحو جمله را بر هم زده و واژه ها را بي محابا پيش و پس كرده، شعرهايي نه چندان جان بخش سروده كه به سخن اهل بلاغت و فصاحت، به ضعف تأليف، تعقيد و ... گرفتارند. در اين مقاله سعي بر آن است كه با اشاره به برخي از كاربردهاي زباني در شعر معيني عوامل ايجاد يا سلب فصاحت كلام او تا حدي آشكار شود. واژه هاي كليدي: معيني كرمانشاهي، اي شمع ها بسوزيد،خورشيدشب، باستانگرايي، زبان.