بررسي نقش آموزش و پرورش در توسعه پايدار شهري

توسعه پايدار فرآيندي طولاني از تجربه و نوآوري است كه همة ابعاد زندگي اجتماعي را در بر ميگيرد، و تحولي عميق و بنيادين در بينش، دانش، مهارت، اخلاقيات و مناسبات ميان مردم به وجود ميآورد.تا پيش از دهه هشتاد ميلادي، انديشمندان و برنامه ريزان توسعه بيشتر بر بعد اقتصادي توسعه تاكيد ميكردند كه نتيجه آن توسعه نيافتگ ي، ناپايداري و تخريب محيط زيست بود كه مشخصا با رواج مفهوم سرمايه social ) در دهة 70 و سرمايه اجتماعي (human capital) همزما ن بود. ولي با مطرح شدن سرمايه انساني (physical capital) فيزيكي در دهه 90 و طرح موضوع پيامدهاي (natural capital) در دهه 80 و سرمايه طبيعي (cultural capital) و سرمايه فرهنگي (capital باز شد. (sustainable development) زيست محيطي توسعه، را ه براي طرح توسعه پايدار توسعه پايدار در گروخيزش و تربيت و پرورش ا خلاقي، سياسي و اجتماعي انسان تحقق مييابد و بدون توسعة منابع انساني، توسعه تحقق نمي يابد. در جريان گذار از توسعه به توسعه پايدار يك تحول و انقلاب رخ مينمايد و آن تغيير نقش مردم در سر نوشت خويش است. توسعه پايدار شهري تغيير در بنيادها را اقتضاء ميكند كه به همه جا نظر دارد؛ عدالت اجتماعي، حفظ ميراث فرهنگي، حفظ محيط زيست و جامعه سالم شهري، همه و همه در شمار مفاهيمي است كه زير بناي توسعه پايدار شهري را شكل ميدهد. لازمة تحقق اين امر فرهنگ سازي است. آموزش و پرورش به مثابه نهادي انسان ساز از سويي زمينة رشد و توسعه اخلاقي و فكري دانش آموزان را فراهم ميكند و از سويي ديگر امر نهادينه كردن و فرهنگ سازي ارزشها و هنجارهاي اجتماعي و فرهنگي را بر عهده ميگيرد و ميتواند به عنوان تأمين كننده موتور محركة توسعه پايدار شهري عمل كند، مشروط بر اينكه مشكلات و چالشهاي چهارگانه پيش روي از جمله 1 معلم و نيروي انساني 2 مديريت، ساختار و تشكيلات 3 برنام ههاي درسي و آموزشي و 4 تأمين منابع مالي را بشناسد و در رفع آنها اقدام نمايد