ضرورت بازنگري در تغيير الگوي كشت در توسعه فضاهاي سبز شهري در ايران بر پايه بردباري در شرايط بحران آب

در حال حاضر مفهوم شهرها به عنوان كانون و مركز فعاليت هاي شهروندان، بدون وجود فضاي سبز موثر در اشكال گوناگون آن، قابل تصور نيست. فضاي سبز علاوه بر تأثير مثبت در كاهش آلودگي هاي محيطي و بازدهي اكولوژيكي، در سلامت روح و جسم انسان نيز تأثيرگذار مي باشد، به گونه اي كه امروزه در دنيا براي هر فرد سرانه فضاي سبز مشخصي در واحد سطح در نظر گرفته مي شود. در سالهاي اخير بروز پديده خشكسالي در اكثر مناطق كشور، ضرورت بازنگري تغيير الگوي كشت موجود و انتخاب گونه هاي گياهي با نياز آبي كم را در فضاهاي سبز شهري بيش از پيش مورد توجه متوليان امر قرار داده است. بر اين اساس از آنجايي كه در گذشته بيش از 80 درصد توسعه اغلب سطوح سبز در شهرهاي ايران با گياه پوششي چمن زينتي كه در رده گياهان پر نياز آبي قرار مي گيرد، انجام شده است، لذا لزوم جايگزيني آن با گياهان پوششي متحمل به كم آبي و بردبار در شرايط بحران آب بايستي در اولويت برنامه هاي مديريت بحران آب در شهرها، مد نظر مسئولين شهري قرار گيرد. از اين رو اين تحقيق سعي بر معرفي چند گونه هاي مقاومي از گياهان پوششي متحمل به خشكي در مقايسه با گونه هاي چمن هاي زينتي وارداتي (هلندي) همانند spp Festuca و Poa protensis، Loliu prone در فضاي سبز شهري را دارد.