تحليل روند تغييرات اقليمي بر پارامتر تعداد روزهاي با بارندگي به ميزان يك ميليمتر و بيشتر طي دوره 2005 و 1965 در ايران

تغييرات اقليم در طول قرن گذشته يك موضوع بسيار مهم است كه جامعه علمي نگران ساخته و مي تواند تأثير عمده اي در سيستم هاي طبيعي و اجتماعي در مقياس محلي، منطقه اي و طبيعي بگذارد. بارش يكي از مهم ترين متغيرهاي اقليمي و آب و هواشناسي است. تغييرات در الگوي بارش ممكن است به سيل، خشكسالي، كاهش تنوع زيستي و بهره وري كشاورزي منجر شود. بنابراين، نتايج روند مكاني و زماني بارش براي تحليل اقليم و برنامه ريزي منابع آب مهم است. در اين مطالعه تحليل روند زماني و مكاني از سري هاي زماني سالانه و ماهانه مجموعه اي از داده هاي 41 ايستگاه سينوپتيك ايران در طول دوره 2005–1965 انجام شد. روشهاي آماري ناپارامتري من -كندال و ضريب همبستگي ρ اسپيرمن و روش خود همبستگي، براي تعيين كميت معني داري روند،مقدار روند و تغيير روند به كار گرفته شد. نتايج حاصله نشان داد كه در سري زماني سالانه 39 درصد از ايستگاه هاي مورد مطالعه بر اساس روش من- كندال و 41درصد بر اساس روش اسپيرمن و 29درصد از ايستگاهها بر اساس روش خود همبستگي داراي روند معني داربوده اند. همچنين مشخص گرديد كه به جز ايستگاه بندرعباس كه توسط نتايج به دست آمده از آزمون خودهمبستگي روند افزايشي معني دار مشاهده شد، در هر سه روش براي ايستگاه ها روند كاهشي نسبتا مشابهي بدست آمد. بيشترين مربوط به ايستگاه تبريز (روش من-كندال) با مقدار 17/ 4 و بعد خرم آباد با ميزان 98/ 3 كه در هر سه روش در سطح 1% معني دار شد و كمترين شيب كاهشي مربوط به ايستگاه يزد با ميزان 41 /2 بود كه در اقليم فراخشك قرار داشت.