بهبود ضريب منطقه‌اي ديكن در مناطق خشك و نيمه خشك بر اساس دوره بازگشت‌هاي مختلف (مطالعه موردي: حوزه ي ايران مركزي)

سيل يكي از مخرب‌ترين بلاياي طبيعي بوده و همواره به عنوان تهديدي براي انسانها و تأسيسات احداث شده محسوب مي‌شوند. به منظور مقابله با اين بحران، اطلاع از دبي حداكثر آن ضروري است. يكي ازروش‌هاي متداول در برآورد دبي حداكثر لحظه‌اي سيلاب با دوره بازگشت‌هاي مختلف روش تجربي ديكن است. استفاده از اين فرمول تجربي بدون واسنجي داراي خطاهاي زيادي مي‌باشد. هدف از اين تحقيق بررسي ضريب منطقه‌اي ديكن جهت محاسبه حداكثر دبي سيلاب در هر دوره بازگشت در مناطق خشك و نيمه خشك ايران مركزي مي‌باشد به همين منظور پس از انتخاب حوزه‌هاي مورد مطالعه، ابتدا همگني تجانس داده ها به روش آزمون توالي انجام شد و در مرحله‌ي بعد با استفاده از روش همبستگي اقدام به بازسازي نواقص آماري گرديد، سپس با استفاده از نرم افزار SMADA و EasyFit مناسب‌ترين توزيع آماري و سپس دبي حداكثر لحظه‌اي با دوره بازگشت‌هاي 2، 5، 10، 25، 50 و100 ساله محاسبه شد. در مرحله بعد با داشتن مساحت هر يك از ايستگاه ها و در نهايت با توجه به فرمول ديكن ضريب منطقه‌اي براي هر يك از ايستگاه ها با دوره بازگشت‌هاي مختلف به دست آمده است. نتايج حاصله نشان داد كه دامنه تغييرات ضريب ديكن بسيار گسترده‌تر از مقاديري مي‌باشد كه تاكنون در منابع مختلف بدان اشاره شده است. بدين ترتيب استفاده از اين رابطه عليرغم سهولت كاربرد مستلزم واسنجي آن در منطقه مورد نظر مي‌باشد.