ارائه راه كارهاي اساسي با قابليت عملياتي شدن جهت مقابله با بحران آب در ايران

آب يكي از اركان اصلي حيات بشري است، به طوري كه ادامه ي حيات براي موجودات زنده بدون آب ممكن نيست. اگر چه ميزان كل آب در جهان ثابت است، اما توزيع نامناسب آن در سطح جهان و از همه مهمتر، كمبود آب شيرين و سالم در نقاط مختلفي از جهان نگراني هاي زيادي را پيش روي بشر قرار داده است. با وجود اين كه حدود 70 درصد از سطح كره ي زمين را آب فرا گرفته است، ولي متأسفانه بحران آب در بسياري از كشورهاي جهان از جمله كشورهاي كمربند خشك زمين مانند ايران، به عنوان يكي از دغدغه هاي اصلي فرآوري آينده ي جوامع خواهد بود. آن چه تاكنون بر سر آب هاي ايران آمده، منجر به افت شديد سطح آب هاي زيرزميني و سطحي، كاهش محصولات كشاورزي و گراني توليدات كشاورزي، كاهش جمعيت حيات وحش به ويژه آبزيان، كاهش تنوع زيستي در گياهان و جانوران و ايجاد چالش و تنش در مديريت منابع آب شده است و لذا ضرورت حفظ و حراست از آن بيش از پيش احساس مي شود. به عنوان مثال در وضع موجود راندمان بهره برداري از آب در مزارع كشاورزي 38 درصد است كه بخشي از آن به فقدان سيستم هاي مؤثر انتقال و بهره برداري از منابع آب، نبود مديريت يكپارچه و عدم اطلاع-رساني و آگاهي بخشي به كشاورزان در خصوص استفاده از سيستم هاي مدرن آبياري در مزارع مربوط مي شود. بنابراين بايد با اصلاح الگوي مصرف بخصوص در بخش كشاورزي و بهينه سازي روش هاي موجود و سنتي و تغيير نگرش مديريت عرضه ي آب به مديريت مصرف از مشكلات مربوط به بحران آب كم كرد. در اين راستا نيز بايد با افزايش نقش مشاركت و فرهنگ سازي، مديريت غيرسازه اي به كمك مديريت سازه اي بيايد تا مشكلات مربوط به بحران كم آبي به حداقل برسد.