ضرورت نگرش پايدار در انتقال بين حوضه اي منابع آب به مناطق خشك و نيمه خشك

كشور ايران جزء سرزمين هاي خشك و نيمه خشك و كم آب به شمار مي آيد و توزيع مكاني منابع آب نيز در آن يكنواخت نيست. در برخي حوضه ها آب به اندازه كافي وجود دارد و در برخي مناطق با كمبود شديد آن مواجه است . بر اين اساس ، يكي از روش هاي كاهش بحران به ويژه براي مناطقي كه از خشكسالي هاي گسترده رنج مي برند ، انتقال بين حوضه اي آب از مناطق پر آب است. در اين زمينه رويكرد يكپارچه و سيستمي در مبداء و مقصد با راهبرد توسعه پايدار از الزامات انتقال بين حوضه اي آب به شمار مي آيد. در راهبرد توسعه پايدار به انتقال بين حوضه اي آب ، بايد به مسائل زيست محيطي ، اجتماعي ، اقتصادي و حقوقي و نهادي (ابعاد توسعه پايدار) هم در مبداء و هم در مقصد توجه شود و در صورتي كه اين ابعاد به طور يكپارچه مد نظر قرار نگيرد ، نتيجه آن بحران هاي مختلف زيست محيطي ، اقتصادي ، اجتماعي و ... به ويژه در مبداء خواهد بود.