پيشينه محدوديت منابع آب در ايران دوره باستان

با توجه به شرايط اقليمي ايران، محدوديت منابع آب وقلت نزولات جوي، به نظر مي رسد نظام مديريت و كنترل منابع آب همگام با توسعه ي حيات كشاورزي در ايران رشد يافته و از دوران باستان يكي از دغدغه هاي جامعه را تشكيل داده است. اگر مهم ترين نهاده هاي توليد را در ايران آب، زمين ونيروي كاردر نظر بگيريم، در اين ميان آب از همه مهم تربوده است و به همين دليل هر كس مي توانسته كنترل نظام توليد را به دست بگيرد، پس مي توانسته كنترل جامعه را نيز به دست بگيرد؛ موضوعي كه نظريه ي دولت هاي هيدروليكي در شرق را تقويت مي نمايد. از آنجا كه بخش عمده اي از فلات ايران فاقد رودخانه وآب هاي سطحي است و در حوزه ي معيشت قناتي قرار گرفته است و لذا شيوه ي مديريت آب قنوات بسيار متفاوت با حوزه رودخانه اي است، در اين راستا دو پرسش مطرح مي گردد: -آياكنترل حكومت ها بر منابع آبي در همه نقاط ايران اعم از حوزه رودخانه اي و قناتي به صورت يكسان بوده ويا متناسب با ميزان آب ها وشيوه ي بهره برداري از آنان تغيير نموده است؟ - دولت هاي وقت تا چه حد نسبت به منابع آب در مناطق مختلف كشوركنترل و نظارت داشته اند؟ در اين پژوهش سعي برآن است نقش دولت در كنترل منابع آب درحوزه هاي رودخانه اي و حوزه هاي قناتي مورد بررسي و ارزيابي قرار گيرد.