تحليلي بر معماري بومي با رويكرد آسيب شناسي (نمونه مطالعاتي شهرستان لامرد)

معماري بومي هر منطقه نمايانگر پايدارترين شكل معماري در آن محيط و بيانگر هويت آن منطقه مي باشد، تعريف معماري بومي تعريف سختي است نه تنها ساختمان هاي عاميانه بلكه ساختمان هاي معمول در يك فرهنگ را نيز دربردارد. معماري بومي يك معماري يادماني، غير پيشرفته و اصيل است. معماري بومي اغلب به عنوان يك سنت بومي و محلي منتقل مي شود و بيشتر براساس آزمون و خطا و فنون منتقل شده از نسلي به نسل ديگر است . معماري بومي يك معماري متعلق به يك زمان يا مكان خاص است و از جايي به جاي ديگر منتقل و كپي نمي شود. با توجه به بازديدهاي عيني وميداني كه در اين شهرستان صورت گرفته وهمچنين با تحقيق پژوهشي، قياس مقاله ها ، مطالعات محققان وكتابهاي درخصوص بومي سازي و عوامل به وجود آورنده براهميت حفظ ظاهر بومي اين منطقه كه داراي هويتي تاريخي نيز مي باشد. در اين مقاله تلاش گرديده كه بعد از بررسي معنا ومفهوم معماري بومي وهمچنين ارزش بوم گراي ومنتهي مراتب چالش اصلي در معماري جهان امروز ما كه قطع ارتباط ميان معماري بومي و معماري مدرن كه باعث شده از ارزشها و الگوهاي معماري و دانش بومي خود غافل شويم. لذا با هدف درك عميق نحوه تعامل انسان، طبيعت و معماري در بومي سازي با روش توصيفي - تحليلي به معرفي ويژگي هاي معماري بومي اين شهرستان به عنوان مظاهر همزيستي با اقليم پرداخته مي شود. در نهايت ضمن تحليل آسيب هاي وارد بر آن در دهه هاي اخير، تجربيات ساماندهي اين شهرستان تشريح مي شود.