طراحي مسكن اجتماعي در سكونتگاه هاي غيررسمي با استفاده از تجارب ساير كشورها

چكيده: مسكن سرپناه دائمي براي سكونتگاه انسان است. از آنجا كه سرپناه مورد نياز براي همه است مدت مديدي است كه مساله فراهم نمودن مسكن نه تنها براي افراد بلكه براي دولت نيز يك دغدغه بوده است. گسترش فيزيكي و نابسامان و بي رويه ي شهرها از مشكلات شهر و شهرنشيني جهان سوم در دوران معاصر مي باشد. شواهدي وجود دارد كه كيفيت پايين زيرساخت ها در جوامع فقير، آسيب پذيري اين مناطق را بالا برده است. تعريف مسكن اجتماعي در كشورهاي مختلف با يكديگر متفاوت است. علي رغم اين تفاوت مقوله هاي اشتراكي نيز در تعريف مسكن اجتماعي وجود دارد كه آن را از ديگر انواع مسكن متمايز مي كند.نگاهي گذرا به تجارب جهاني در رويارويي با اسكان غير رسمي و پاسخگويي نياز سرپناه تهيدستان بسيار آموزنده است. هدف از اين پژوهش ارتقاء كيفيت زندگي و ارائه روش هايي براي ساماندهي سكونتگاه هاي غير رسمي با استفاده از تجارب ساير كشورها مانند ژاپن و انگلستان و نيز تحريك كمك و همكاري ساكنان در احداث و ارتقاء مسكن و شبكه هاي زيربنايي سكونتگاه هاي غيررسمي است. روش تحقيق شامل مطالعات كتابخانه ايي و اينترنتي بوده و تلاش شده آنچه هست بدون هيچ مداخله ذهني گزارش گردد و در نهايت نتايج عيني تفسيري از موضوع گرفته شود. در نتيجه تحقيق مي توان گفت از طريق شناخت عوامل موفقيت ساير كشور ها در برخورد با سكونتگاه هاي غيررسمي و بهره گيري از آن ها مي توان به عنوان روشهاي وارداتي كه در تلفيق با عرف ها و الگوهاي بومي كشور و يا هر شهر به راهكارهايي زمينه گرا بدل مي شوند، قدم هايي موثر در زمينه حل مشكلات مسكن در اين محلات برداشت.