نقش آموزش در سازمان هاي دولتي

سازمانها ميتوانند با اجراي برنامه هاي آموزشي به دو طريق بر رفتار كاركنان و اعضاي خود اثر بگذارند، متداولترين روش اين است كه آنها ميكوشند از طريق مستقيم،مهارتهاي لازم (براي انجام وظايف مورد نظر) را به اعضاي خود بياموزند. به گونه اي كه توانايي فرد افزايش يابد و بتواند به صورت بالقوه، كارها را در سطحي بالاتر و بهتر انجام دهد.بديهي است كه اگر اين توان بالقوه شناسايي شود، موجب انگيزه بالايي در فرد خواهد شد. دومين منفعت برنامه هاي آموزشي اين است كه اعتماد به نفس كاركنان را افزايش ميدهد. اعتماد به نفس عبارت است از: توقع يا انتظاراتي كه شخص از خودش دارد، مبني بر اين كه ميتواند بدان گونه رفتار كند كه به هدف مورد نظر بي انجامد، كه نتيجه آن نميتواند چيزي جز عمل كرد مؤثر و موفقيت آميز فرد باشد، بنابراين نياز به يادگبري سازماني امروزه به خوبي در تمامي سطوح سازمان ثابت شده است. به گونهاي كه تحقيقات انجام گرفته، ارتباط مثبت بين سرمايه گذاري بر آموزش در بهره وري سازماني را نشان داده است. در اين راستا لازم است فرايند، منابع و اقدامات لازم آموزشي در سازمان شناسايي و در يك مدل علمي متناسب برنامه ريزي شود. چرا كه آموزش و بهسازي كاركنان اقدامي راهبردي است كه در سطح فردي باعث ارزشمندي و رضايت مندي فرد و در سطح سازماني باعث بهبود و توسعه سازمان مي شود.