بررسي تطبيقي داستان‎هاي رمزي سهروردي و« شازده كوچولو»ي سنت اگزوپه‎ري از ديدگاه نقد كهن‎الگويي

«نقد كهن الگويي»، مطالعۀ آثار ادبي براساس دستاوردهاي روان شناسي است و بر اساس آراي روان شناس سوئيسي، كارل گوستاو يونگ، بنا شده است. اين نوع نقد، به مطالعه و بررسي كهن‎الگوهاي موجود در آثار ادبي مي‎پردازد و نشان مي‎دهد كه چگونه شاعر يا نويسنده از اشكال و صورت‎هاي نمادين جاي گرفته در ضمير ناخودآگاه خود بهره جسته و به خلق اثر هنري دست مي‎زند. از آنجا كه كهن‎الگوها ريشه در بينش‎ها و تجربيات پدران باستاني ما دارند و در همۀ دوران‎ها و نژادها مشترك هستند، بررسي تطبيقي آثار سمبوليكي كه از نظر مضمون و نمادها اشتراك دارند، مي‎تواند گامي مؤثر در جهت شناخت بُعد ناخودآگاه جمعي بشر و مهر تأييدي بر سرچشمۀ الگوهاي مشترك انساني باشد. در اين مقاله، داستان‎هاي رمزي سهروردي با عنايت به مبحث نقد كهن‎الگويي، با «شازده كوچولوي» سنت اگزوپه -ري مقايسه شده است. نتايج نشان مي‎دهد، علي‎رغم تفاوت‎هايي كه دو مؤلف از نظر منطقه جغرافيايي، دورۀ تاريخي، فرهنگ، دين، زبان و تمدن داشته‎اند، شباهت‎هاي بي‎شماري از نظر مكتب كهن‎الگويي در آثارشان يافت مي‎شود. نتايج همچنين حاكي از آن است كه هر دو متفكر براي به تصوير كشيدن سفر دروني انسان و بيان مفهوم «فرديت» و كمال انساني از نمادهاي مشتركي مانند: آب زندگاني، صحرا، درخت و ... استفاده كرده‎اند. با اين وجود علاوه بر شباهت‎ها، تفاوت‎هاي اندكي نيز دارند، مانند كهن‎الگوي «راهنما» كه اين تفاوت ناشي از تفاوت مذهب مي‌باشد.