بررسي قابليت‌هاي نمايشي حكايت‌هاي «كليله و دمنه و مرزبان‌نامه»

بهره‌گيري از زبان روايي در قالب قصّه، حكايت، داستان، رمانس و تمثيل براي بيان آموزه‌هاي اخلاقي وجه‌ي مشترك متون داستاني كهن و نمايش‌نامه و فيلم‌نامه است. بهره‌گيري از متون ادبي كهن در قالب انواع ادبي نمايشي و رسانه‌هاي جديد هم مي‌تواند به تبيين آموزه‌هاي اخلاقي كمك كند و هم به تقويت و غناي محتواي رسانه‌‌ها بينجامد و هم گرد فراموشي را از متون ادبي كهن بزدايد. از اين رو، پژوهش حاضر در صدد است تا با بررسي قابليت‎‌هاي نمايشي حكايت‌هاي دو كتاب كليله‌ودمنه و مرزبان‌نامه در قالب انواع ادبي نمايشي از جمله تئاتر صحنه‌اي، نمايشنامك، نمايش‌برش، نمايش تك پرده‌اي، نمايش چند پرده‌اي، نمايش عروسكي، سينما، تلويزيون و راديو با رويكردي كاربردي اين متون را مدنظر قرار دهد. نتايج پژوهش حاكي از آن است كه متون داستاني كهن مي‌توانند راهنماي خوبي براي درام‌نويسان، فيلم‌نامه‌نويسان و تهيه‌كنندگان برنامه‌هاي راديويي و تلويزيوني باشند تا فرهنگ اصيل ايراني- اسلامي، تفكر و نوع نگاه گذشتگان اين مرز و بوم از غبار كلمات مصنّوع زدوده و با تبديل به انواع نمايشي جديد احيا شوند.