كليله و دمنه و مرزبان نامه و ادبيات تمثيلي

تمثيل يكي از صور خيال است و يكي از انواع تشبيه به شمار مي آيد. از آنجا كه مـشبه بـه در تمثيل معمولاً حسي و ملموس است، مي توان از ظاهر آن پي به واقعيت هاي اجتماعي بـرد. يكي از قديمي‌ترين و كهن‌ترين روش‌هاي ادبيات فارسي استفاده تمثيلي از حيوانات است. از آنجا كه كتاب كليله و دمنه ومرزبان نامه از كتب اخلاقي و تعليمي در حكمـت عملـي و شـيوة تدبير است ، سعي بر اين بوده كه در قالب قصه ها ، حكايت ها و تمثيل ها بـه بيـان پند و اندرز و گوشزد كردن مسائل اخلاقي و همچنين تشريح افكار و انديشه هـاي خـود بپردازد. هدف اصلي اين مقاله بررسي جايگاه كليله ودمنه و مرزبان نامه در ادبيات تمثيلي است.به اين منظور از روش كتابخانه‌اي به منظور بررسي اسناد استفاده‌شده است. مي توان چنين نتيجه گرفت، اين شيوه داستان پردازي يعني بيان پند و انتقاد از زبان جانوران و حيوانات و گياهان، تا شنوندگان از نصيحت هاي تلخ و گزنده ناراحت نشوند و پادشاهان خودكامه به خاطر اين خرده گيري آشكار ، اهل قلم را آزار و شكنجه ننمايند. پس انتخاب چنين تمثيـل هـايي خواننـده را بـه فهـم اوضـاع و احوال اجتماعي نايل ميكند.