طبقه بندي و گونه شناسي سفال هاي دوره سامانيان نيشابور

مقاله حاضر، پژوهشي در باب مطالعه و طبقه بندي سفال هاي به دست آمده از حفريات باستان شناسي نيشابور مي باشد. اولين حفاري ها و پژوهش هاي باستان شناختي در نيشابور، توسط موزه متروپوليتن نيويورك از سال 1935 بر روي تپه هاي باستاني شهر قديم نيشابور آغاز، و گزارش نهايي آن توسط چارلز ويلكينسون درسال 1973 منتشرشد. كاوش هاي اين تيم در منطقه اي بين سايت شادياخوارگ يا كهندژ، برگستره اي به فراخي تقريبا 3000هكتار در كناره جنوب خاوري شهر كنوني نيشابور، منجر به كشف تعداد زيادي سفال و پاره سفال شد. فاز ساماني در واقع بهترين تشخيص حفاري هاي تيم آمريكايي شناخته شده است. هدف اصلي اين پژوهش نيز، گونه شناسي سفال هاي دوره ساماني بر اساس تكنيك تزيين مجموعه سفال هاي به دست آمده از انواع تحليل هاي مربوط به حوزه سفال در باستان شناسي در حفريات نيشابور مي باشد كه از فراوانترين داده هاي تپه هاي باستاني آن و يكي از مهمترين شواهد و مدارك باستان شناسي است. روش پژوهش توصيفي-تحليلي است و گردآوري اطلاعات به شيوه اسنادي انجام شده است.

The present articleisabout thestudyandclassificationoflocally producedpotteryfrom thearchaeological digsofNishapur. The firstarchaeologicalexcavations andresearchinNishapur, headed by Iranian Studiesdelegation of Metropolitan Museum of Artin1935,On theancient hillsof the old cityof Nishapur, andits final reportwas publishedin 1973byCharlesWilkinson. The excavations were focused on the areabetween thesite of shadiyakhandCitadel or Qohandez onthe ancient hills like AlpArslan, sabz pushan, shadiyakh, Tepe Qanat, Tepe Madreseh and vineyard Tepe, andona range ofabout3000hectaresalongthe southeastern city ofNishapur, and leading todiscovered a large numberof potteryandpottery shards. The Samanid phase was in fact the best recognized of American team. So, the main purpose ofthis study, is typologyof the Samanidpotterybased on the techniquesofpotterydecoration. The article is donebyDescriptive and analytical method and Data collectionis based on documents.