كاربرد علم روانشناسي محيط در معماري و طراحي شهري با تاكيد بر اصول و معيارهاي طراحي مجتمع هاي مسكوني

امروزه توجه به جايگاه علوم رفتاري در طراحي شهري و معماري و چگونگي تاثيرگذاري فضا بر بروز رفتار انساني از جمله مواردي است كه نيازمند بررسي و بازبيني مفهومي و عملياتي است كه ترسيم كننده جايگاه واقعي علم روانشناسي محيطي در طراحي معماري باشد. در واقع آشنايي طراحان شهري با دانشهايي همچون علوم رفتاري و روانشناسي محيطي ميتواند اين امكان را براي طراحان فراهم كند تا منطبق بر نياز و فرهنگ استفاده كنندگان، فضاها را طراحي كنند و بر ا ين اساس شرا يط لازم براي زندگي مطلوب براي كاربران شهري از فضاها فراهم آيد. با توجه به رشد جمعيت و شهرنشيني و اينكه در پژوهشهاي انجام شده، به جنبه هاي روانشناختي و رفتارهاي مرتبط با اين روي رد كمتر پرداخته شده است، لذا در اين تحققي تلاش شده پيوند ميان حوزه هاي روانشناسي و معماري و بالاخص طراحي شهري با مبنا قرار دادن جايگاه روانشناسي محيطي در معماري و اهميت شناخت ارتباط بين محيط و طراحي(به ويژه طراحي شهري) مدنظر قرار گيرد. روش تحقيق اين مقاله، توصيفي – تحليلي است كه از روش فراتحليل وتحليل محتوا نيز براي بررسي تحقيقات و پژوهشهاي مربوط به اين موضوع استفاده كرده است. در مقاله مذبور توانشهاي محيطي و معناي محيط كه مي توانند اهميت ويژهاي براي طراحان محيطي داشته باشد معطوف ساخته است.در پايان هم اصول ومعيارهاي مهم در طراحي مجتمع هاي مسكوني ونكاتي چند در اين رابطه مورد اشاره قرار گرفته است