معماري تركيه در گذر زمان از سنت به مدرنيسم

روزگار مدرن همراه با موضوعاتي مانند رنسانس و انقلاب صنعتي است و برخي نيز نقطه آغاز آن را همراه با آغاز صنعتي شدن مي دانند. مدرنيته روزگار پيروزي خرد بر باورهاي اسطوره اي، ديني و اخلاقي است. روزگار رشد علم و فلسفه نقادي؛ خردباوري و تلاش براي بخردانه كردن هر چيز؛ شكستن عادت هاي اجتماعي و باورهاي سنتي. گرايش به هويت و تلاش براي دستيابي به يك معماري باهويت، جرياني كليدي در معماري معاصر كشورهاي اسلامي به شمار مي رود. معماري تركيه با توجه به دستاوردها و فرهنگ پويايي كه دارد هرگز از ريشه ها و مباني سنتيش دست نكشيده است و همچون فرهنگ امروز آن ، كه مصداقي است از يك فرهنگ تركيبي سنتي، همزمان با پذيرش امكانات مدرن ، ضمن حفط ريشه ها ، در ساختاري منسجم، هويت ملي و سنتي خود را تداوم بخشيده است. مطالعه فرهنگ و هنر تركيه و تداوم سنت آن تا دوران مدرن و پس از آن ، نشان دهنده ي پايداري هويت فرهنگي و معماري تركيه است. در اين مطالعه از تحقيق توصيفي -تحليلي و تاريخي- تفسيري استفاده شده است. چارچوب نظري حاكم بر پژوهش نيز بر پايه شناخت ريشه هاي معماري سنتي تركيه و همچنين نحوه ي به كارگيري اين ريشه ها در معماري مدرن و در واقع تقابل بين معماري سنتي و مدرن در اين كشور است تا بتوان از الگو هاي مستخرج شده در اين تحقيق در ساير سرزمين هاي مشابه استفاده كرد. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه معماران معاصر تركيه تمام تلاش خود را براي ايجاد يك معماري مدرن با توجه به آميزه هاي سنتي انجام داده اند كه ميتوان نمود آن را در معماري معاصر اين كشور مشاهده كرد.