تبيين اثرات اجتماعي توسعه گردشگري در مناطق روستايي (مطالعه موردي: روستاهاي هدف گردشگري استان مازندران)

در اين پژوهش با روش شناسي توصيفي و با استفاده از مطالعات پيمايشي، نمونه گيري خوشه اي تعداد 10 روستا و 300 نفر از مجموع 16 روستاي هدف گردشگري استان مازندران انتخاب گرديد. ابزار گردآوري داده ها در اين تحقيق پرسشنامه بود. با استفاده از آزمون KMO، ميزان روايي گويه هاي تبيين كننده اثرات اجتماعي گردشگري و آسيب هاي اجتماعي گردشگري به ترتيب برابر 75/ 0 و 83 /0 مي باشد. همچنين براساس نتايج آزمون اعتبار سازه اي، ضريب آلفاي كرونباخ معادل 89/ 0 مي باشد كه بدين ترتيب پايايي يا اعتبار پرسشنامه تأييد مي‌گردد. نتايج تحليل حاكي از آن است كه توسعه گردشگري در روستاهاي نمونه، از اثرات اجتماعي متعددي برخوردار مي باشد. براساس نتايج تحليل عاملي، اثرات اجتماعي گردشگري در هفت دسته طبقه بندي شد كه عبارتند از رفتار فردي، همبستگي اجتماعي، مطالعه، افزايش مشاركت اجتماعي، ارزشهاي فرهنگي، ارزشهاي اخلاقي منفي و سبك زندگي كه حدود 69 درصد واريانس اثرات اجتماعي توسعه گردشگري در روستاهاي مورد مطالعه را تبيين نمودند. همچنين در يك طبقه بندي ديگر، آسيب هاي ناشي از اثرات اجتماعي در پنج دسته ي امنيت مالي و جاني، مزاحمت هاي خياباني و نزاع، تغييرات سبك زندگي، اعتياد و انحرافات جنسي و فقر و طلاق مورد آزمون قرار گرفتند كه مجموعاً بيانگر 71 درصد واريانس آسيب هاي اجتماعي توسعه گردشگري در روستاهاي مورد مطالعه مي باشد.