توسعه و گردشگري كشاورزي در نواحي روستايي استان گيلان

گردشگري كشاورزي شاخه اي از گردشگري روستايي است كه در آن بيشتر با دام و مزرعه از يك سو و در ديگر سو با گردشگران و بازديدكنندگان روبه رو هستيم. از آنجايي كه بيشتر مناطق روستايي بخصوص نواحي روستايي گيلان به سبب كاهش درآمد ناشي از محصولات كشاورزي و عدم بصرفه بودن كار و فعاليت بر روي زمين زراعي، با تخليه روستاها مواجهه بوده و انجام پروژه هاي ترميمي دولت هم افاقه نخواهد كرد، بهره گيري از روش هاي خوددرماني و دروني مي تواند نقش موثري داشته باشد. از جمله اين روش ها، رونق گردشگري روستايي و بخصوص گردشگري كشاورزي است كه سبب مي شود تا گردشگراني كه از استان گيلان بازديد مي كنند، ضمن سياحت در مناطق كشاورزي و نواحي دامپروري استان كه اكثرا در مناطق روستايي واقع شده اند، به خريد محصولات دامي و باغي و زراعي اقدام نموده، در اين صورت با ايجاد بازار عرضه و تقاضاي بي واسطه، هم فروشنده ( روستاييان و هم خريداران-گردشگران) سود خواهند برد. براين اساس تحقيق حاضر به دنبال آن است، ضمن تشريح اين پديده( گردشگري كشاورزي) و پتانسيل هاي آن در اين استان و بخصوص نواحي روستايي، ايده ي جديدي را به مديران و دست اندكاران، جهت نيل به اهداف توسعه و توسعه پايدار روستايي پيشنهاد نمايد. اين تحقيق از روش فراتحليل( استفاده از اسناد و شواهد موجود) بهره برده، جمع اوري اطلاعات اسنادي و بر اساس شواهد و تجربيات نويسندگان گردآوري شده است. نتايج پژوهش نشان داد كه استان گيلان و بخصوص نواحي روستايي اين استان باتوجه به پتانسيل هاي موجود، از شرايط بسيار مطلوبي در جهت اجراي و توسعه گردشگري كشاورزي برخوردار بوده؛ و نيازمند توجه بيشتر و برنامه ريزي عملي و دقيق تر مي باشد. به اين خاطر توجه به اين نكته بايد مدنظر باشد كه روستا و روستايي دو بعد جدا از هم نبوده و در هنگام برناهه ريزي براي روستاها، دقت نماييم كه برنامه هاي ما صرفا بر بعد كالبدي و عمراني محض تاكيد نكرده، و همواره گروههاي انساني را در تصميم گيري مشاركت دهيم.آگاه ساختن و درگير نمودن انها در فرآيند برنامه منجر به رشد، توسعه و پايداري در تمام عرصه هاي زندگي اجتماعي روستاييان خواهد شد.