نقش ترويج رويكرد فرهنگ سازماني درتوسعه مديريت پايدار گردشگري

ايجاد نظام فرهنگي در مديريت منابع انساني سازمان ها اصلي نوين است كه در كشورهاي كمتر توسعه يافته مورد بي توجهي قرار گرفته است. اين به گونه اي است كه فرهنگ هاي متفاوت برخورد بيشتري در اركان اين جوامع دارند. اين سوال كه آيا مي توان فرهنگ ها را مديريت كرد يا خير، تا حد زيادي نوعي دغدغه مدرنيست است كه براي مدتي منجر به مناظره اي طولاني و بعضا احساسي ميان نظريه پردازان شده است. گردشگري به دليل سرشت و جان‌مايه هم‌گرايي كه دارد، يعني نزديك كردن نگرش‌ها، فرهنگ‌ها و جوامع و از اين رو تداخلي كه اين سرشت با ملاحظات سياسي، اجتماعي و فرهنگي كشورها (رويكردي واگرا) دارد، در صورت سوء مديريت و برنامه‌ريزي، در بخش سازمان هاي گردشگري مي‌تواند آسيب‌هاي فرهنگي و اجتماعي‌اي را به بار آورد و دچار چالش و تغييرات منفي در فرهنگ محيط هاي جغرافيايي گردد. حفظ يا تغيير رفتار فرهنگي يكي از بنيادي‌ترين كاركردهاي مديريت گردشگري به منظور جلوگيري و يا كاهش آسيب‌ها است، و گاه تبديل فرصت‌هاي آسيب، به فرصت‌هاي رشد و پايداري است. با توجه به اينكه فرهنگ سازماني در حوزه هاي دولتي و غير دولتي گردشگري كمتر به وقوع ميپونند و معمولا امري بديهي در نظر گرفته مي شود، اين اصل لازمه تحقق و مديريت يكپارچه مي باشد. در اين مقاله با روشي توصيفي با تحليل نظريه ادگار شاين به بررسي نقش مديريت فرهنگ سازماني در توسعه گردشگردي پايدار پرداخته شده است. نتايج نشان مي دهد كه توسعه گردشگري پايدار نياز به حضور آگاهانه فرهنگي همه ذينفعان مربوطه در بخش منابع انساني سازمان، آموزش و همچنين رهبري سياسي قوي براي اطمينان از مشاركت گسترده و اجماع دارد. دستيابي به گردشگري پايدار يك فرايند مداوم است و نياز به نظارت مستمر بر اثرات، معرفي اقدامات پيشگيرانه لازم و يا اصلاحي در صورت لزوم است.