نقش و جايگاه غذاهاي محلي در جذب توريسم (مطالعه موردي استان گيلان)

نظام غذايي بومي به مثابه بخشي از ميراث فرهنگي جامعه، داراي ظرفيت هاي متعددي براي مطرح شدن درحوزه گردشگري است. نظام غذايي دريچه هايي گشوده است كه گردشگر با تجربه و چشيدن آن به عمق فرهنگ محلي وارد شده و تفاوتي كه در ك و لمس آن مهم ترين انگيزه است را با فرهنگ خود از طريق طعم و ذائقه درك مي كند. در واقع مي توان نظام غذايي استان گيلان را عنصري از ميراث فرهنگي اقوام تلقي نمود، ميراث از اين جهت كه درخود دانش بومي، ذائقه، عادت، روابط اجتماعي وترجيحات و ابعاد متنوع ديگري را كه از گذشته وام گرفته است، حمل مي كند. اين ميراث فرهنگي با ويژگي هاي خود موجب تداوم هويت استان گيلان مي شود. غذاهاي بومي در مراحل مختلف توليد، گردآوري و مصرف داراي ويژگي هاي محلي است. اين ويژگي هاي اصيل، متفاوت و جاذبه تجربه اين تفاوت ها مي تواند زمينه هاي مساعد براي گسترش گردشگري غذا را در استان گيلان فراهم آورد. دانش شناخت گياهان و ميوه هاي خودرو، روش هاي فرآوري و استفاده و خواص درماني آن ها، زمينه هايي براي معرفي وجود استعدادهاي گردشگري در زمينه بوم گردي است. اين توانمندي ها مي تواند بستري مناسب براي اشتغال جوامع محلي استان در بخش توريسم و تداوم فرهنگ در ابعاد مختلف پديد آورد. يافته¬هاي پژوهش نشان مي دهد كه تفاوت هاي جنسيتي و تفاوت در سطح تحصيلات بين مصرف كنندگان بر ميزان مصرف غذاهاي محلي تأثير معناداري ندارد؛ اما تفاوت هاي سني و تفاوت در سطح درآمد بين مصرف كنندگان بر ميزان مصرف غذاي محلي مؤثر است و ميزان مصرف غذاي محلي در استانگيلان به شدت كم مي باشد. همچنين نتايج نشان مي دهد كه انگيزه هاي انتخاب غذا و نگرش نسبت به غذاهاي محلي بر مصرف آن¬ها تأثير بسياري دارد. در پايان پيشنهاد مي شود غذاهاي محلي شناسايي، و به صنعتي نمودن برخي از اين غذاها اقدام شود؛ كه اين امر به رونق صنعت توريسم، توسعه كارآفريني و بهبود اقتصاد استان كمك مي نمايد.