ارائه الگويي براي مديريت مقصدهاي گردشگري

يكي از راهبردهايي كه امروزه در بسياري از كشورهاي جهان به‌منظور رشد و توسعه به آن توجه مي شود، توسعه و گسترش گردشگري مي باشد. براي رسيدن به توسعه گردشگري، يك از بهترين استراتژيها افزايش همكاريها و ارتقاء خوشه ها و شبكه ها مي باشد. از سوي ديگر، ايده ايجاد مناطق گردشگري با مديريت محلي مي تواند چارچوب مفيدتري براي اجراي اين همكاريها فراهم آورد كه از آن مي توان به عنوان مدلي ايده آل براي توسعه سيستم كه شامل ذينفعان مختلف مرتبط با گردشگري مي باشد، نام برد. مناطق گردشگري كه ذينفعان در آن بصورت خوشه و شبكه باهم فعاليت مي كنند، قادر به توليد ثروت، شغل و رفاه براي جامعه محلي با بهره برداري و افزايش ارزش منابع مي باشند. به همين دليل در چند سال اخير موضوع همكارهاي شبكه‌اي در گردشگري موردتوجه بسيار قرارگرفته است. مشكل مديريت مقصدها يكي از موارد مشترك در ادبيات گردشگري مي باشد. به عبارت ديگر، دستيابي به مزاياي توليد شده توسط گردشگري در يك منطقه خاص نياز به فرايندي دارد كه در طي آن برخي از نهادها، مسئوليت هدايت فعاليت هاي ذينفعان مختلف را بر عهده مي گيرند. ادبيات گردشگري بر اين مسئله تاكيد دارد كه وظيفه اصلي يك نهاد مديريتي، حمايت از سيستم گردشگري در مقصد با نگاه بلند مدت و رفاه اجتماعي جامعه محلي مي باشد و در عين حالي كه حداكثر سودآوري اقتصادي براي كنشگران درگير را بهمراه داشته باشد، تعادل پايدار بين منافع اقتصادي و هزينه هاي اجتماعي و فرهنگي و زيست محيطي را نيز تضمين نمايد. در واقع، امروزه نقش مديران مقصدهاي گردشگري بيشتر شامل تغيير اساسي از يك مدل سنتي مديريت عمومي به سوي تلاش براي اعمال سياست هاي عملياتي با رويكرد حكمروايي خوب با تاكيد بر بازدهي بيشتر و مشاركت موثرتر مي باشد. از اين رو در اين تحقيق با استفاده از منابع كتابخانه اي و مطالعه ادبيات تحقيق، الگويي جهت مديريت مقصدهاي گردشگري ارائه گرديد.