نقش امنيت در توسعه گردشگري شهري

يكي از مهمترين عواملي كه باعث افول صنعت توريسم در هر مكان ميشود، فقدان امنيت در آن است. به عبارت ديگر، با گسترش ناامني در ابعاد جاني و مالي، ميزان تمايل و رغبت گردشگران به صورت تصاعدي كاهش خواهد يافت. بنابر عقيده كارشناسان، گردشگري دانشي است چندرشته اي كه اگر بدون انجام تجزيه و تحليل هاي امنيتي و سياسي دقيق، توسعه و تكامل يابد قطعاً كامل نخواهد بود. هدف اين مقاله، بررسي نقش امنيت در توسعه گردشگري گيلان است. در اين تحقيق، روش توصيفي است. تأثير شاخص هاي امنيتي در فرآيند گردشگري به روش اسنادي و كتابخانه اي مورد بررسي قرار گرفته است . همچنين نقش امنيت در توسعه گردشگري در كنار شاخص هايي چون توسعه، صنعت، بافت اجتماعي، انحطاط فيزيكي محله، ضعف كنترل اجتماعي، آرامش فضاي شهري، عوامل سياسي و اداري و هويت فرهنگي مورد تحليل قرار گرفته است. نتايج اين تحقيق حاكي از آن است كه ايفاي نقش امنيت در توسعه گردشگري نيازمند رويكرد امنيت جامعه محور است. زماني اين رويكرد مي¬تواند در جامعه اجرا شود كه مسائلي از قبيل امنيت عمومي و نظم اجتماعي با مشاركت مردم تأمين گردد، پيشگيري بر مقابله پيشي بگيرد، آموزش همگاني قانون وجود داشته باشد و نظام اخلاقي پليس رعايت شود. در اين صورت و با آشنايي مردم از حقوق و تكاليف مدني و اجتماعي خود، امنيت اجتماعي در شهر برقرار مي گردد. در نتيجه مي توان گفت شهرهايي كه شهروندان آن احساس امنيت دارند، لزوماً گردشگران نيز اين امنيت را احساس مي كنند. به منظور تحقق اين هدف لازم است ضمن ارتقاء امنيت با به كارگيري وسايل ارتباطي و رسانه¬هاي بين المللي، وجود امنيت كامل در كشور را به سمع و نظر عموم مردم و جهانگردان همه كشورهاي جهان رسانده شود. وجود هتل هاي مطمئن و رستوران هاي بهداشتي در ايجاد احساس امنيت مؤثر است. پاكيزگي شهر، حفاظت از ميراث فرهنگي و طبيعي و احترام به محيط زيست، از ديگر مواردي هستند كه ناخودآگاه احساس امنيت يا عدم احساس امنيت گردشگر را تحت تأثير قرار مي دهند. زماني گردشگري در كشوري رونق مي يابد، كه توجه دولت آن كشور براي تأمين امنيت گردشگران بيشتر شده باشد.