مطالعه تطبيقي شاخصهاي مسكن در محلات فقيرنشين شهري(نمونه موردي: محله دباغيان رشت)

بافتهاي فرسوده شهري به عنوان تبلور محلات فقيرنشين شهري، از جمله بسترهاي مهم مطالعاتي براي برنامه ريزان شهري به شمار مي رود . اين محلات معمولا با توجه به ساختار اجتماعي و اقتصادي ساكنين فقر خود، توان چنداني در ارتقاي شاخصهاي مسكن اعم از كمي و كيفي ندارند و در نتيجه روز به روز با تنگناهاي بيشتري در رابطه با تأمين نيازهاي موجود قرار مي گيرند و مسكن مناسب به معني واقعي خود در اين گونه محلات چندان قابل رويت نيست. اين تنگناها نه فقط در مقياس اين محلات بلكه در مقياس كل شهر اثرگذار بوده و هرگونه توسعه را در شهرها با اختلال روبرو مي كنند. براي مطالعه وضعيت محلات شهري از نظر وضعيت مسكن، شاخصهايي كمي و كيفي مورد استفاده قرار مي گيرند. اما اين شاخصها زماني از قابليت بيشتري برخوردار مي شوند كه فرصت مطالعه تطبيقي براي پژوهشگران در مقياسهاي بزرگتر از محله نيز فراهم باشد. پژوهش حاضر قصد دارد تا با استفاده از بررسيهاي اسنادي و كتابخانه اي و همچنين مطالعات ميداني(با استفاده از پرسشنامه)، يخش شمالي محله دباغيان شهر رشت را كه داراي بافت فرسوده نيز مي باشد مطالعه كرده و سپس، با استفاده از مطالعات طرح جامع مسكن استان گيلان، به نتايج دقيق تري از طريق مطالعه تطبيقي دست يابد. نتايج بررسي هاي نشان مي دهد كه محله دباغيان شمالي در شهر رشت، از نظر شاخصهاي كمي و كيفي مسكن در سطح پايين تري نسبت به متوسط استان گيلان و كشور قرار دارد و نيازمند توجه بيشتر براي ارتقاي بخش مسكن است.