راهكارهاي خودياري سكونتگاه هاي غيررسمي، نمونه موردي: محله عباس آباد شهر سنندج

در جهان امروزي كه نياز به سرپناه، بهداشت، امنيت و آموزش جزو نيازهاي اساسي و حقوق انساني تمام افراد محسوب مي شود، بسياري از ساكنين شهرهاي بزرگ در مناطق حاشيه اي با شرايط نامناسب زيستي به سر مي برند. امروزه پديده حاشيه نشيني نه تنها در شهرهاي بزرگ؛ بلكه در شهرهاي مياني نيز مشكلات مديران شهري را دو چندان كرده است. ادامه اين روند و همچنين افزايش روز افزون جمعيت حاشيه نشين باعث مي شود كه در آينده اي نه چندان دور، حاشيه و متن شهر از هر لحاظ برابر شوند. هدف از اين پژوهش بيان ويژگي ها و علت بروز اين پديده در شهرها به طور عام و بررسي مورد مطالعاتي محله عباس آباد سنندج به طور خاص مي باشد، تا بر اين اساس پيشنهادات لازم براي خودياري حاشيه نشين ها و بهبود شرايط زندگي شان و همچنين جلوگيري از گسترش اين مناطق در پيرامون شهرها ارائه شود. روش تحقيق در اين پژوهش به صورت توصيفي و تشريحي بوده و شيوه جمع آوري اطلاعات شامل مطالعات كتابخانه اي، مشاهدات ميداني و بهره گيري از پرسش نامه و مصاحبه بوده است. بر اساس نتايج به دست آمده، اولين عامل حاشيه نشيني در كشورهاي در حال توسعه، اقتصاد و بعد از آن دلايل فرهنگي و اجتماعي مي باشد، كه اين خود بيش از هر چيز نيازمند تغيير در برنامه-ريزي و سياست هاي كلان ملي و منطقه اي براي برقراري عدالت اجتماعي و كاهش نابرابري ها در سطح جامعه است. از جمله آن كه بخش عمده ساختار جمعيتي حاشيه نشينان را مهاجران روستايي تشكيل مي دهند، از اينرو تامين امكانات و شرايط مساعد زندگي در مبدا سفر يعني در روستاها، انگيزه براي حاشيه نشيني در اطراف شهرها و روند مهاجرت از روستاها به شهرها را كاهش مي دهد. اما در سطح محلي نيز تدابيري براي حل معضلات سكونتگاه هاي فقيرنشين و غيررسمي امكان پذير است كه از مهم ترين اقدامات تدابيري براي ايجاد فرصت هاي شغلي و كسب درآمد مناسب است كه در كنار آن امر آموزش و آگاهي رساني نيز نقش عمده اي را ايفا مي كند. براي تحقق اين مهم مشاركت دادن ساكنين به هر طريقي در امر بهبود وضعيت زندگي شان امري اساسي بوده كه همگام با مساعدت هاي دولتي و غير دولتي و هدايتگري و جهتمند نمودن پتانسيل هاي بستر موجود، توسعه تدريجي و مدوام سكونتگاه، جامه عمل به خود مي پوشاند.