تحليلي بر سياست‌ هاي مسكن اقشار محروم در برنامه هاي توسعه ملي ايران با تأكيد بر برنامه دوم توسعه اجتماعي اقتصادي و فرهنگي جمهوري اسلامي ا

تاكنون 10 برنامه كلان ملي-5 برنامه عمراني با افقي 5-7 ساله و 5 برنامه توسعه با افق 5 ساله پس از انقلاب - به جهت گيري هاي اجتماعي-اقتصادي-فرهنگي كشور سمت و سو داده اند. اما در اين ميان علت ناكامي و عدم موفقيت برخي از برنامه ها در ايران را مي توان در برخي از كمبودها و كاستي هاي موجود در مرحله ي ارزيابي اين طرح ها و برنامه ها جست و جو نمود. در ميان برنامه هاي كلان ملي، برنامه دوم توسعه جمهوري اسلامي ايران، در زمره برنامه هاي مسكن موفق كشور به شمار مي رود. نوشتار پيش رو بر آن است تا تحليلي بر سياست هاي مسكن اين برنامه داشته باشد. از اين رو پس از مروري بر سياست هاي مسكن برنامه هاي ملي(از برنامه عمراني اول تا برنامه توسعه چهارم) كشور و تبيين جايگاه برنامه دوم در ميان اين برنامه ها؛ بر سياست هاي خاص اين برنامه متمركز مي شود. ارزيابي اين برنامه از طريق بررسي ميزان تطابق اهداف مشخص شده در برنامه با چگونگي عملكرد آن صورت مي گيرد. در اين راستا با توجه بدان كه بخش مسكن برنامه دوم توسعه بر بهبود شرايط مسكن اقشار محروم متمركز شده است؛ تحليل هاي صورت گرفته در اين بخش مبتني بر ادبيات و مباني برنامه ريزي مسكن به ويژه برنامه ريزي مسكن اقشار محروم صورت مي گيرد. لازم به يادآوري است كه نوشتار حاضر در زمره پژوهش هاي اسنادي جاي گرفته و با رويكرد كمي و روش تاريخي-تحليلي تهيه و تدوين شده است. در نتيجه انجام پژوهش مي توان كاهش سرعت رشد جمعيت، كاهش بعد خانوار، افزايش توليد مسكن، تغيير الگوي سكونت را از جمله دستاوردهاي برنامه دوم توسعه برشمرد. به نظر مي آيد مطالعه بر روي نيازمندي هاي هر يك از اقشار درآمدي به طور مجزا و پيش بيني شرايط آتي آن ها با توجه به جهت گيري هاي كلي برنامه هاي كلان، واقع نگري و دوري از آرمان گرايي در تدوين برنامه هاي مسكن، اجتناب از كلي گويي در برنامه ها از جمله راهكارهاي موثر در پيش برد برنامه هاي كلان مسكن خواهد بود.