ارائه راهبردهاي بازآفريني بافتهاي فرسوده شهري با تاكيد بر پايداري نمونه موردي؛ منطقه 10 شهر تهران

از ديدگاه شهرسازي بازآفريني شهري فرآيندي است كه به خلق فضاهاي شهري جديد با حفظ ويژگي¬هاي اصلي فضايي(كالبدي و فعاليتي) منجر مي گردد. برخورد فرمي و تلاش براي برطرف نمودن فرسودگي كالبدي موجب بي¬توجهي به ساكنين اين بافت¬ها شده است. هرگونه تلاش براي دخالت در بافت¬هاي فرسوده شهري بايستي معطوف به شناسايي و رفع انواع مختلف فرسودگي(به عنوان فقر)باشد، رويكردي كه اخيرا در پروژه¬هاي مرتبط با بافت¬هاي فرسوده(تحت عنوان بازآفريني) مورد استفاده قرار مي¬گيرد. چهارچوب اين پژوهش حول مفهوم پايداري و توسعه پايدار شهري شكل‌گرفته است. در واقع ديدگاه حاكم بر اين پژوهش در جستجوي نوع و گونه¬اي از توسعه شهري است كه ضمن ايجاد تغييرات متناسب با نيازهاي روز ، وحدت و هويت شهري، روح انساني و هويت تاريخي را نيز حفظ و ارتقاء بخشد. هدف اين پژوهش شناسايي ابعاد فقر شهري به منظور تدوين راهبردهاي بازآفريني پايدار اين منطقه است.روش تحقيق مورد استفاده در توصيفي-تحليلي، ابزار گردآوري داده پيمايش، مصاحبه و پرسشنامه بوده و مدل مورد استفاده شامل تركيبي از دو مدلAHP و SWOT بوده است. در همين راستا تحقيق حاضر به چگونگي تحقق ابعاد بازآفريني پايدار در منطقه 10 شهرداري تهران پرداخته است. اين منطقه را مي¬توان يكي از مناطق مركزي شهر تهران دانست كه بر اساس مطالعات و طرح¬هاي انجام شده جزيي از بافت فرسوده شهر تهران مي¬باشد. نتايج اين پژوهش نشان داد كه فقر شهري در اين منطقه داراي جنبه¬ها و سطوح يكساني نمي¬باشد و تلاش در راستاي بازآفريني در اين منطقه داراي اولويت¬هاي خاصي است. در نهايت نتاج راهبردهاي بازآفريني پايدار منطقه 10 شهر تهران ، در راستاي كاهش فقر شهري با رويكرد توانمندسازي ساكنان محدوده هدفو پيشگيري از بازتوليد فقر در اين منطقه و همچنين دستيابي به ارتقاي هويت، منزلت مكاني و حفاظت از ارزش ها و نيز احيا و ارتقاي انسجام اجتماعي ساكنين اين منطقه فرسوده شهري مي باشد.