تحليل نقش تسهيل گري در ارتقاي كيفي بافت هاي ناكارآمد شهري (مورد مطالعه: محله زينبيه شهر اصفهان)

اسكان بشر، نقشي تمدن‌ساز در فرايند تاريخي توسعه جوامع داشته است. در اين فرايند، شهرها، به مثابه برترين سطح اسكان، كانون ايفاي اين نقش بوده اند. چشم انداز توسعه جهاني نشان مي دهد كه اين نقش همچنان تداوم دارد و اين مهم در گرو برپاكردن و نگاهداشتن شهرهايي است كه مولد و پايدار، با محيطي قابليت زا، مناسب زيست و فعاليت و حفاظت كننده محيط زيست. بيش از يك دهه است كه مديران و كارشناسان مسكن و شهرسازي دريافته اند كه در ظرف چند دهه اخير سكونتگاه‌هاي غير رسمي و بافت‌هاي فرسوده در ايران رو به گسترش هستند و بيش از اين نمي توان به اين دو معضل بزرگ شهرنشيني بي توجه بود. حال اينكه، نقش انكار ناپذير مردم در حل مسائل و مشكلات جامعه شهري، موضوع مشاركت شهروندان را به ضرورت آشكار در برنامه ريزي و مديريت شهري تبديل كرده است. مشاركت مردمي سطوح مختلفي دارد و در هر سطح راهبردهاي مختص به خود را شامل مي شود كه تسهيل گري يكي از راه هاي اعمال مشاركت مي باشد. تسهيلگري مفهومي است كه در حوزه توسعه در نيمه دوم قرن بيستم و پس از جنگ جهاني دوم شكل گرفته است. به معناي ساده سازي و ايجاد پل ارتباطي ميان مردم، نهادهاي دولتي و نهادهاي غير دولتي مي باشد. از اين رو مي توان با پرداختن به نقش تسهيل گري، ارتقاي كيفي بافت هاي ناكارآمد را سهولت و تسريع بخشيد. حال اينكه تسهيل گري در ايران به تازگي مدنظر قرار گرفته شده است و نياز توجه به تسهيل گري و بسترهاي آن در بافت هاي ناكارآمد شهري بسيار زياد احساس مي شود. اين پژوهش سعي دارد با روش توصيفي- تحليلي و با استفاده از داده هاي كتابخانه اي و ميداني به اين پرسش پاسخ دهد كه الگوي تسهيل گري در ايران به چه صورتي مي باشد؟ و همچنين در ادامه به بررسي 3 بستر اصلي تسهيل گري در بافت ناكارآمد زينبيه اصفهان مي پردازد و با استفاده از نرم افزار spss ميزان اهميت هر كدام از بسترها و تاثير آن ها بر ارتقاي بافت سنجيده مي شود.