تبيين رابطه بين سكونتگاه هاي فقيرنشين و مشاركت اجتماعي و فرهنگي

سكونتگاه هاي فقيرنشين به موقعيتي از نابرابري اطلاق مي شود كه در آن طبقات مسلط اقتصادي- سياسي به طور منظم و مداوم گروه ها و طبقات تحت نفوذ حاكميتي خود را از برخورداري منابع و منافع و امتيازات اقتصادي، اجتماعي و سياسي محروم مي دارند. از اين رو، حاشيه نشيني به عنوان آيينه تمام نماي مسائل شهري، جايگاه و اهميت خاصي در تحقيقات علمي پيدا كرده است. در دوران معاصر، گسترش شهرها، رشد جمعيت شهرنشين و افزايش تضاد و نابرابري هاي‏ اجتماعي موجب حاشيه نشيني و سكونتگاه هاي فقيرنشين شده است. هدف تحقيق حاضر سنجش رابطه بين سكونتگاه هاي فقيرنشين و ميزان تمايل به مشاركت اجتماعي و فرهنگي مي باشد. روش تحقيق از نوع اسنادي و پيمايشي است. جامعه آماري تحقيق را كليه خانوارهاي ساكن در شهرك پدر شهر كرمان (تعداد 10 هزار نفر) تشكيل مي دهند. حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران 254 نفر تعيين گرديد كه به روش تصادفي ساده انتخاب شدند. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه از آنجايي كه پاسخگويان در نهادها و فعاليت هاي دسته جمعي شركت نمي كنند، مي توان گفت كه حاشيه نشينان شهرك پدر مخالف مشاركت اجتماعي در نهادها و فعاليت هاي دسته جمعي هستند. مشاركت فرهنگي پاييني در بين حاشيه نشينان شهرك پدر كرمان وجود دارد. بيش تر مشاركت حاشيه نشينان در برنامه هاي فرهنگي مربوط به مراسم عزاداري و هئيت هاي عزاداري مي شد و بيشترين مشاركت آن ها مربوط به فعاليت هاي مذهبي مي باشد و اين موضوع به اعتقادات و باورهاي آن ها برمي گردد. از آن جا كه ساكنان اين منطقه به دليل انزوا و نگرش هايي كه دارند در امور اجتماعي مشاركت نمي كنند اين امر در مشاركت فرهنگي نيز نمود پيدا مي كند.