تاثير تمرين هوازي در هواي آلوده به ذرات كربن سياه بر بيان ژن IL-12 و IFN-γ بافت ريه موش‌هاي صحرايي نر

مقدمه: امروزه آلودگي هوا به يكي از چالش هاي زندگي در شهرهاي صنعتي تبديل شده است. از طرفي فوائد سلامتي ورزش بسيار توصيه شده است (1 و 2) و از طرف ديگر بيماري هاي ناشي از آلودگي هوا و بويژه ريز ذرات آلاينده نيز نگراني هايي را بوجود آورده است (3). بنابراين، هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير تمرين هوازي در هواي آلوده به ذرات كربن سياه بر بيان ژن IL-12 و IFN-γ در موش هاي صحرايي نر بود. روش‌: 24 سر موش صحرايي نر از نژاد ويستار با ميانگين توده بدني 97/26±29/279 گرم به طور تصادفي در چهار گروه الف- كنترل 1 (بدون تمرين و بدون قرار گرفتن در معرض هواي آلوده به ذرات كربن سياه)، ب- كنترل 2 (بدون تمرين و با قرار گرفتن در معرض هواي آلوده به ذرات كربن سياه)، ج- تمرين (تمرين هوازي و بدون قرار گرفتن در معرض هواي آلوده به ذرات كربن سياه)، د- آلودگي+ تمرين 3 (تمرين هوازي همراه با قرار گرفتن در معرض هواي آلوده به ذرات كربن سياه) قرار گرفتند. از دستگاه تزريق ذرات و اتاقك (فالونك) به منظور قرارگيري حيوانات در معرض ذرات كربن سياه با قطر كمتر از 10 ميكرون استفاده گرديد. پروتكل تمرين هوازي با 50 درصد بيشينه سرعت هر گروه به مدت 4 هفته انجام شد و 24 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني و قرارگيري در معرض ذرات كربن سياه حيوانات قرباني شدند. با استفاده از تكنيك Real time-Pcr بيان ژن IL-12 وIFN-γ در بافت ريه موش ها مورد ارزيابي قرار گرفت. جهت تعيين معنادار بودن تفاوت بين گروه‌ها از تحليل واريانس دو طرفه و آزمون تعقيبي LSD استفاده گرديد. يافته‌ها: تمرين هوازي، منجر به افزايش غير معنادار در بيان ژن IL-12 و افزايش معنادار IFN-γ در موش هاي گروه تمريني نسبت به گروه كنترل و آلودگي+ تمرين گرديد. بحث: 4 هفته تمرين هوازي در هواي آلوده به ذرات كربن سياه منجر به تعديل عوامل التهابي IL-12 وIFN-γ مي شود. باين تغييرات را مي توان در بخشي به تاثيرات ضد التهابي تمرينات هوازي نسبت داد (2). به نظر مي رسد اين تغييرات در بخشي با كاهش خطر ابتلا به بيماري هاي ريوي همراه باشد.