شماره ركورد كنفرانس :
3882
عنوان مقاله :
تمرين هوازي در هواي آلوده عوامل خطرزاي التهابي بافت قلب و چاقي را در موش هاي صحرايي نر تعديل مي كند
پديدآورندگان :
پاك راد بهزاد دانشگاه تربيت مدرس , آقا علي نژاد حميد halinejad@modares.ac.ir دانشگاه تربيت مدرس , فشي محمد دانشگاه شهيد بهشتي , رضايي بتول دانشگاه تربيت مدرس , رجبي زهرا دانشگاه تربيت مدرس
كليدواژه :
ورزش هوازي , PM10 , التهاب , بافت قلب
عنوان كنفرانس :
نهمين همايش بين المللي تربيت بدني و علوم ورزشي
چكيده فارسي :
مقدمه: مطالعات همهگيرشناسي قرارگيري طولاني مدت در معرض ذرات آلايندهي هوا PM را با طيف وسيعي از مرگ و ميرها بهويژه مرگ و مير ناشي از مشكلات قلب-عروقي مرتبط دانسته است (1). از سوي ديگر اثرات مثبت تمرين هوازي بر عملكرد قلبي-عروقي بر كسي پوشيده نيست. همچنين بين آلودگي هوا و افزايش وزن و اثرات ضد التهابي ورزش از طريق كاهش وزن ارتباط وجود دارد (2). اما اثرات تمرينات هوازي طولاني مدت در پاسخ قلب به آلودگي هوا به طور كامل بررسي نشده است. بنابراين هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير تمرين هوازي در هواي آلوده به ذرات كربن سياه بر چاقي و عوامل التهابي بافت قلب موشهاي صحرايي نر بود.
روش شناسي: 24 سر موش نر بالغ نژاد ويستار 10 هفتهاي با ميانگين وزني 97/26±29/279 گرم به چهار گروه 6تايي تقسيم شدند. A: كنترل (بدون تمرين هوازي و قرارگيري در معرض PM10)، B: تمرين هوازي (پنج جلسه در هفته و به مدت چهار هفته)، C: قرارگيري در معرض PM10 كربن سياه (پنج ميلي گرم در متر مكعب)، D: تمرين هوازي همراه با قرارگيري در معرض PM10 كربن سياه. بيان ژنهاي TLR4، NF-κB و IL-1β در بافت قلب توسط روش Real-Time Pcr سنجيده شد. همچنين تغيير توده بدن حيوانات قبل و پس از مداخله مورد ارزيابي قرار گرفت. جهت تعيين اختلاف معنادار بين گروهها از آزمون تحليل واريانس دو سويه و آزمون تعقيبي LSD با سطح معناداري 05/0≥P استفاده گرديد.
يافته ها: در اين پژوهش تمرين هوازي افزايش بيان ژن IL-1β ناشي از PM10 را در بافت قلب مهار كرد، اما در مقايسه با گروه كنترل، بيان ژن IL-1β تنها در گروه آلودگي به شكل معناداري بالاتر بود (046/0P=). در رابطه با توده بدني اگرچه گروه C بيشترين افزايش و گروه B كاهش داشت اما تفاوت معناداري بين گروهها ديده نشد. با اين وجود تعامل آلودگي و تمرين در اين زمينه معنادار بود (021/0=P).
بحث: نتايج به دست آمده از اين پژوهش حاكي از آنستكه 4 هفته قرارگيري در معرض PM10 كربن سياه به شكل معناداري بيان ژن IL-1β را در بافت قلب افزايش ميدهد و اين وضعيت با انجام تمرينات هوازي بدتر نميگردد. ورزش مصرف انرژي و متابوليسم چربي بدن را افزايش و بنابراين خطر ابتلا به چاقي را كاهش و نيز سلامت قلب، بهبود نيمرخ چربي خون را منجر ميشود (3). با توجه به كاهش عوامل التهابي در گروه D نسبت به گروه C به نظر ميرسد تاثيرات ضد التهابي تمرينات هوازي در هواي آلوده به ريز ذرات نيز القا ميشود و به همراه كاهش وزن منجر به كاهش عوامل خطرزاي قلبي-عروقي ميگردد.