تاثير تمرينات پلايومتريك حاد و مزمن بر برخي از فاكتور هاي دستگاه دفع ادرار در نوجوانان واليباليست پسر

مقدمه: هدف از مطالعه بررسي تاثيرات حاد و مزمن تمرينات پلايومتريك بر برخي از فاكتورهاي دستگاه دفع ادرار نوجوانان واليباليست پسر بود. روش شناسي: 20 نفر از نوجوانان واليباليست پسر به عنوان نمونه تحقيق انتخاب شدند كه به صورت تصادفي در 2 گروه تمرين (سن: 81/0 ± 16 سال، قد: 50/7 ± 175 سانتيمتر، وزن: 70/6 ± 50/55 كيلوگرم) و كنترل (سن: 63/0 ± 20/16 سال، قد: 76/9 ± 80/171 سانتيمتر، وزن: 88/6 ± 57 كيلوگرم) قرار گرفتند. قبل و بعد از يك جلسه تمرين حاد پلايومتريك نمونه گيري ادرار به منظور تعيين ميزان هماچوري، پروتئينوري و كراتينين ادرار انجام شد. گروه تمرين براي مدت هشت هفته و هفته اي سه جلسه به تمرينات پلايومتريك پرداختند، گروه كنترل در اين مدت فقط در تمرينات واليبال معمول خود شركت مي‌كردند. بعد از هشت هفته ، مجددا نمونه گيري ادرار قبل و بعد از يك جلسه حاد جهت اندازه گيري متغير ها از 2 گروه گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري هاي مكرر ، t وابسته و t مستقل در سطح معناداري 05/0 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج: پروتئينوري، كراتينين ادرار و نسبت پروتئين به كراتينين (05/0 ≥ P) بعد از يك جلسه فعاليت حاد پلايومتريك در هر دو گروه تجربي و كنترل افزايش يافت. اما ميزان هماچوري تفاوت معناداري نداشت (05/0 ≤ P). همچنين ميزان همه متغييرها ناشي از يك جلسه فعاليت حاد پلايومتريك پس از هشت هفته تمرين پلايومتريك تفاوت معناداري را نشان نداد (05/0 ≤ P). بحث و نتيجه گيري: بعد از يك جلسه حاد پلايومتريك، پروتئينوري، كراتينين و نسبت دفع پروتئين به كراتينين افزايش مي يابد. ولي 8 هفته تمرينات پلايومتريك سبب ايجاد سازگاري و كاهش ميزان هيچ يك از متغييرها نمي شود.