بررسي تاثير بكارگيري سطوح پايدار و ناپايدار با برنامه منتخب اصلاحي بر ثبات پاسچرال ديناميكي بيماران پاركينسوني

چكيده فارسي: مقدمه: نظر به افزايش جمعيت سالمند و از طرفي افزايش پيشرونده بيماران پاركينسوني و اختلالات حركتي آنان، محققين به منظور افزايش كارايي عملكرد جسماني به دنبال راهكارهاي درمان غير دارويي به ويژه استفاده از حركت اصلاحي و ورزش باشند. هدف: تعيين اثر برنامه منتخب اصلاحي بر ثبات پاسچرال ديناميكي با بكارگيري سطوح پايدار و ناپايدار در بيماران پاركينسوني بود. روش شناسي: اين پژوهش از نوع كارآزمايي باليني بوده، در جامعه بيماران پاركينسوني با نمونه گيري در دسترس و هدفمند مي باشد. 44 نفر از بيماران كلينيك هاي نورولوژي شهرستان كاشان با رضايت نامه به طور تصادفي در سه گروه تقسيم شدند. برنامه اصلاحي ده هفته اي براي گروه هاي آزمون با و بدون فوم بر سطح ناپايدار و سطح پايدار اجرا گرديد. طي پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري يك ماه بعد شاخص هاي ثبات ديناميكي كلي، قدامي- خلفي با چشمان باز و بسته و محدوده ثبات اندازه گيري شد. با آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري هاي مكرر تجزيه و تحليل گرديد. يافته ها: بين ميانگين هاي شاخص ثبات ديناميكي كل، قدامي- خلفي با چشمان باز و بسته و محدوده ثبات در مراحل ارزيابي بيماران پاركينسوني در گروه آزمون با فوم و بدون فوم تفاوت معنادار مشاهده شد. بجز شاخص طرفي با چشمان بسته و زمان محدوده ثبات درگروه بدون فوم تفاوت معنادار مشاهده نشد. بحث و نتيجه گيري: بيماران پاركينسوني تحت تأثير تمرينات اصلاحي تعادلي بر سطح ناپايدار از ثبات پاسچرال و تعادل عملكردي بهتري برخوردار شده و به سمت الگوهاي كنترلي ورزيده تر و با ثبات تر پاسچر پيشرفت مي كنند.