تأثير سرعت راه رفتن بر تغييرپذيري كينماتيكي راه رفتن افراد سالمند و جوان فعال و غير فعال

مقدمه: به زمين خوردن يا افتادن، با ميزان وقوع و هزينه‌هاي بالا، يكي از مشكلات قابل توجه جوامع مدرن را تشكيل داده است. سالانه بيش از يك سوم از سالمندان بالاي 65 سال افتادن را تجربه مي‌كنند كه بخش عمده‌اي از آن در حين راه رفتن رخ مي‌دهد. راه رفتن يكي از پر تكرارترين مهارت‌هاي حركتي است و بنابراين تعجب آور نيست كه بسياري از متغيرهاي بيومكانيكي اين مهارت داراي سطوح بسيار پاييني از تغييرپذيري مي‌باشند. با توجه به اينكه افزايش تغييرپذيري راه رفتن ريسك فاكتوري براي افتادن افراد سالمند محسوب شده و تحت تأثير سرعت راه رفتن نيز قرار مي‌گيرد، هدف از انجام اين تحقيق بررسي تأثير سرعت راه رفتن بر تغييرپذيري كينماتيكي راه رفتن افراد سالمند و جوان فعال و غير فعال بود. روش شناسي: 24 آزمودني سالمند سالم (سال 82/6±92/64) و 25 آزمودني جوان (سال 01/3±69/26) 10 ست 95 ثانيه‌اي در سرعت‌هاي %120-80 سرعت ترجيحي خود (دو ست در هر سرعت) روي تردميل راه رفتند و اطلاعات كينماتيكي آن‌ها با استفاده از يك سيستم 6 دوربينه با فركانس 100 هرتز ثبت شد. اطلاعات مربوط به اندام تحتاني راست در طي راه رفتن بر %100-0 سيكل راه رفتن نرمالايز شده و تغييرپذيري زواياي مفصلي و سرعت‌هاي زاويه‌اي سه بعدي با استفاده از فرمول MeanSD=〈SD(i) 〉_i,i∈{0-100%gait cycle} محاسبه شد. براي مقايسه تغييرپذيري متغيرهاي مورد نظر بين گروه‌ها و سرعت‌هاي مختلف از تحليل واريانس دو عاملي با اندازه گيري‌هاي مكرر در سطح معني‌داري 05/0≥P استفاده شد. نتايج: نتايج نشان داد كه تغييرپذيري طول گام (0001/0 p)، زمان گام (030/0=p)، حركات مفاصل ران (030/0=p) و زانو (001/0=p) در صفحه فرونتال و چرخش داخلي- خارجي زانو (006/0=p) به سرعت راه رفتن وابسته بود. آزمودني‌هاي سالمند تغييرپذيري بيشتري در طول گام (0001/0 p)، زمان گام (0001/0 p)، زاويه فلكشن- اكستنشن ران (014/0=p) و زانو (007/0=p)، زاويه ابداكشن- اداكشن زانو (0001/0 p)، سرعت زاويه‌اي داخلي- خارجي (042/0=p) و عمودي (009/0=p) ساق و سرعت عمودي ران (007/0=p)، مستقل از تغييرات سرعت راه رفتن از خود نشان دادند. همچنين تفاوت معني داري در تعامل سرعت راه رفتن و گروه‌هاي سني وجود نداشت. بحث و نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه تغييرات وابسته به سن در تغييرپذيري راه رفتن مستقل از سرعت راه رفتن بوده و سرعت پايين راه رفتن، تفاوت‌هاي موجود در تغييرات وابسته به سن در تغييرپذيري را توجيه نمي‌كند. به عبارت ديگر تغييرات تغييرپذيري راه رفتن در فرآيند طبيعي سالمندي وجود دارد و با بالا رفتن سن تغييرپذيري راه رفتن نيز افزايش مي‌يابد، با اين حال برخي پژوهشگران اظهار داشته‌اند كه اين افزايش تغييرپذيري ممكن است در اثر پاتولوژي باشد نه فرآيند نرمال سالمندي. نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه تغييرات تغييرپذيري راه رفتن در فرآيند نرمال سالمندي وجود دارد.