مقايسه پايداري موضعي و مداري اندام تحتاني در طي راه رفتن با سرعت‌هاي مختلف در مردان سالمند و جوان سالم فعال و غير فعال

مقدمه و هدف: به زمين خوردن يا افتادن، با ميزان وقوع و هزينه‌هاي بالا، يكي از مشكلات قابل توجه جوامع مدرن را تشكيل داده است. سالانه بيش از يك سوم از سالمندان بالاي 65 سال افتادن را تجربه مي‌كنند كه بخش عمده‌اي از آن در حين راه رفتن رخ مي‌دهد، بنابراين جهت پيشگيري از اين پديده، ارزيابي پايداري راه رفتن گامي منطقي به نظر مي‌رسد. شاخص هايي مانند تغييرپذيري كه براي پيش بيني خطر افتادن استفاده مي‌شوند، نمي‌توانند چگونگي پاسخ سيستم محركه به آشفتگي را كمي سازي نمايند و توانايي ارائه ديد مكانيكي در مورد چگونگي حفظ پايداري در حين راه رفتن را ندارند. مطالعه حاضر با استفاده از روشي غير خطي، پايداري راه رفتن افراد سالمند و جوان فعال و غير فعال و چگونگي تغيير آن‌ با تغيير سرعت راه رفتن را مورد بررسي قرار داد. روش شناسي: 25 جوان سالم (سال 01/3±69/26) و 24 سالمند سالم (سال 82/6±92/64) 10 ست 95 ثانيه‌اي در سرعت‌هاي %120-80 سرعت ترجيحي خود (دو ست در هر سرعت) روي تردميل راه رفتند و اطلاعات كينماتيكي آن‌ها با استفاده از يك سيستم 6 دوربينه (Hz100) ثبت شد. حداكثر نماي لياپانوف به عنوان پايداري موضعي و حداكثر ضريب فلوكوئت به عنوان پايداري مداري مورد محاسبه قرار گرفت. دامنه حركتي پاسيو مفاصل و قدرت ايزومتريك عضلات اندام تحتاني نيز اندازه گيري شد. براي تحليل آماري از روش هاي تحليل واريانس دو عاملي با اندازه‌گيري‌هاي مكرر و آناليز كواريانس (ANCOVA) در سطح معني‌داري 05/0≥P استفاده شد. يافته‌ها: تفاوت پايداري موضعي و مداري در هر سه مفصل ران، زانو و مچ بين گروه‌هاي چهارگانه معني‌دار بود. تأثير سرعت تنها بر روي پايداري موضعي مفاصل ران و مچ معني‌دار بود، اما پايداري مداري هر چهار گروه بين سرعت‌هاي مختلف اختلاف معني‌داري نداشت. ضمن اينكه تمامي اين تفاوت‌ها با درگير نمودن نمرات تركيبي قدرت و دامنه حركتي نيز به قوت خود باقي ماندند. بحث و نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي تحقيق مي‌توان گفت كه افراد سالمند با پايداري موضعي و مداري كمتري نسبت به افراد جوان راه مي‌روند. هرچند كه راه رفتن با سرعت پايين‌تر باعث بهبود پايداري موضعي و مداري مي‌شود، اما با تغييرپذيري بيشتري همراه است. بنابراين، مي توان گفت بخشي از تفاوت‌هاي مرتبط با سن در پايداري موضعي و مداري توسط كاهش قدرت و انعطاف پذيري توجيه مي‌شود.