تأثير تمرينات عملكردي بر تعداد واحدهاي حركتي مرحله‌‌ي افزايش و كاهش شتاب دسترسي به اشيا با اشكال متفاوت در كودك با سندرم‌داون شش سال

مقدمه: هدف اين پژوهش تعيين تأثير تمرينات عملكردي بر تعداد واحدهاي حركتي مرحله‌ي افزايش و كاهش شتابِ دسترسي به اشيا با اشكال متفاوت (استوانه، مكعب، هرم) در كودك با سندرم‌داون شش سال بود. روش شناسي: اين پژوهش آزمايشي با طرح تك آزمودني بود. يك كودك دختر با سندرم‌داون شش سال با روش نمونه‌گيري در دسترس از كانون سندرم داون ايران انتخاب شد. پيش آزمون و پس آزمون دسترسي با استفاده از دستگاه تحليل حركتي گرفته شد. آزمودني به مدت 24 جلسه‌ي 60 دقيقه اي (پنج جلسه در هفته) تحت تمرينات عملكردي قرار گرفت. هر جلسه تمرين شامل سه بخش 15 دقيقه اي بود كه بين آن ‌ها 5 دقيقه استراحت داده شد. نتايج: ميانگين تعداد واحدهاي حركتي مرحله‌ي افزايش شتاب دسترسي به شي استوانه كمتر (50/7= n) و اندازه اثر بيشتر از اشكال ديگر بود (91/0/0E=). ميانگين تعداد واحدهاي حركتي مرحله‌ي كاهش شتاب دسترسي به شي استوانه كمتر (83/5= n) و اندازه اثر بيشتر از اشكال ديگر بود (93/0E=). ميانگين تعداد واحدهاي حركتي مرحله‌ي افزايش و كاهش شتاب دسترسي به اشيا با اشكال ديگر در پس آزمون نشان داد كه آزمودني اجراي بهتري نسبت به پيش آزمون داشت. بحث و نتيجه گيري: يافته‌ها نشان داد كه 24 جلسه تمرينات عملكردي باعث كاهش تعداد واحدهاي حركتي مرحله‌ي افزايش و كاهش شتاب در الگوي دسترسي شد. پژوهش حاضر از يافته‌هاي گذشته كه بر تمرينات تكليف محور با رعايت اصل اختصاصي بودن تمرين مبتني بوده، حمايت مي‌كند و اين نوع تمرينات الگوي حركتي را در افراد با سندرم داون بهبود مي‌بخشد.