تأثير خستگي و استفاده كوتاه‌مدت از اسپري‌هاي سردكننده بر قدرت عضلات دورسي و پلنتار فلكسوري كشتي گيران حرفه‌اي

مقدمه: آسيب‌هاي مچ پا يكي از آسيب‌هاي رايج در ميان كشتي گيران است كه حدود 38 درصد از آسيب‌هاي كشتي مربوط به مفصل مچ پاي كشتي گيران را شامل مي‌شود(1). در طول تمرين يا رقابت‌هاي كشتي و در پي برخوردها يا انجام حركات متنوع، ممكن است فشارهاي كنترل نشده‌اي به مچ پاي كشتي گيران اعمال شود كه در برخي موارد نياز به مداواي پزشكي وجود دارد، در چنين مواقعي يكي از تكنيك‌هاي درماني رايج استفاده از عوامل سردكننده است كه در غالب موارد، ورزشكار بايد بلافاصله پس از اعمال سرما، به تمرين يا رقابت بازگردد. سرد كردن عضو ممكن است با تأثيرات منفي خود ازجمله كاهش عملكرد عصب و عضله و مهار حس عمقي طبيعي و به‌كارگيري بيش‌ازحد عضلات ورزشكار را در معرض آسيب‌هاي اضافي قرار دهد(2). هدف از اين تحقيق بررسي تاثيرفوري استفاده از يك دوره سرمادرماني كوتاه‌مدت و تأثير همزمان ان با خستگي بر قدرت عضلات پلنتار و دورسي فلكسوري كشتي گيران حرفه‌اي است. روششناسي: 14 كشتي‌گير حرفه‌اي كه همگي داراي عناوين قهرماني استاني و كشوري در اين تحقيق شركت داشتند. از دستگاه MMT مارك LAFAYETTE ساخت كشور امريكا براي اندازه‌گيري ميزان قدرت عضلات دورسي و پلنتار فلكسوري مچ پا و از پاي غالب براي انجام تحقيق در شرايط همسان براي مقايسه‌ي اطلاعات به‌دست‌آمده از تحقيق استفاده گرديد. هر فرد ابتدا در شرايط عادي هر حركت را سه بار تكرار و ميانگين سه كوشش به‌عنوان ركورد اصلي هر حركت در نظر گفته شد. سپس، مچ پاي آزمودني‌ها از دو جانب داخلي و خارجي مچ بافاصله 30 سانتي‌متر به مدت 5 ثانيه تحت اعمال سرما با استفاده از اسپري سردكننده (Cold Spray محصول كمپاني HAGER ساخت كشور آلمان) قرار گرفت و آزمون دوباره تكرار شد. براي ايجاد شرايط مسابقه (خستگي) فرد در يك جلسه تمرين درمانده ساز كشتي شركت كرده و دوباره آزمون فوق در شرايط خستگي و سرما تكرار شد. از آناليز واريانس با اندازه‌گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني براي تمييز تفاوت بين نتايج حاصل از سرما، خستگي و تأثير همزمان اين دو عامل در سطح معني‌داري 0.05 استفاده شد. نتايج: نتايج آزمون آماري تفاوت معناداري در قدرت حركت دورسي فلكشن از خود نشان نداد. درحركت پلنتار فلكشن قدرت كاهش معناداري در شرايط خستگي (p=0.001)*، افزايش غير معناداري در شرايط اعمال سرما (p=1) و كاهش معناداري در شرايط اعمال سرما بعد از خستگي نسبت به شرايط عادي وجود داشت (p=0.013)*. در شرايط مقايسه شرايط خستگي با اعمال سرما تفاوت معناداري (p=0.001)* و با تأثير سرمادرماني تواما با خستگي نيز تفاوت غير معناداري مشاهده شد (p=0.204). در انتها نيز قدرت در دو شرايط اعمال سرما در حالت عادي و خستگي تفاوت معناداري وجود داشت (p=0.011)*. بحث و نتيجهگيري: كاهش ميزان قدرت در هر دو حركت را مي‌توان ناشي از عوارض خستگي و عوامل فيزيولوژيك دانست. افزايش اندك ميزان قدرت بلافاصله بعد از اعمال سرما نيز مي‌تواند ناشي از عدم كنترل عوامل محافظت‌كننده بدن از آسيب از قبيل تأخير در ارسال بازخورد تنش و كشيدگي دوك عضلاني و اندامك‌هاي گلژي باشد كه نتايج آن همسو بامطالعه‌ي عسكري و طحان بود (3). افزايش ميزان نيرو در شرايط به‌كارگيري سرما در وضعيت خستگي، مي‌تواند عضو را در معرض به‌كارگيري بيش‌ازحد كه يكي از عوامل زمينه‌اي بروز آسيب مي‌باشد، قرار دهد.